infant kiss

Ik ben een anti-establishment architect. De banaan die we gisteren kochten smaakte eergisteren beter, begrijpt U? Ik stap in een verzengende zon weg van de kunstmatige verkaveling waar ik verblijf. De tuinen bestaan bij de gratie van automatische irrigatie. Zonder blijven er enkel verdorde struiken en ros gras over. Boven op de berg kijk ik rond mij en zie lijnen, oker en een lijn blauwe zee in de verte, een strakke wind blaast over het vulkanische landschap. Zelfs de cactussen verdorren en verschrompelen tot een zielige overlevingspoging. Ontwerpen vanuit de omstandigheden en beperkingen levert volgens mij

pen op papier - Las Negras

intenser resultaat op, in mijn hoofd ontstaat een doos zonder tuin, met fundamenten in rotsen, hitte en schrale oorspronkelijkheid. Het leven herleiden tot de essentie, zonder onnodige versiering. Geen oleanders, vijgenbomen en geraniums in een pot, afhankelijk van ingebeelde opsmuk. Slapen hier in dit huis is wegkruipen in een hete kamer met ventilator om het zweet te verdampen, ik plan om deze nacht buiten te liggen op het terras, enkel een muskietennet bevestigd aan de rieten matten boven mijn hoofd, de frisse zeewind en het zicht op de naakte rotsen als berusting. Het project van het architectenbureau, waar ik zeventien jaar werkte, op de plaats van de Renaultgarage in Antwerpen voorziet in een groengevel. De planten staan niet in volle grond zodat met een minimum aan moeite en irrigatie de natuur z'n gang zou kunnen gaan, maar in potten op de eerste verdieping. Net zoals het kantoorgebouw in Zaventem met een immense stalen constructie verwacht dat planten in potjes de zaak gaan overnemen. Het smakt me met de neus op de feiten dat éénvoudige en logische oplossingen niet vanzelfsprekend zijn. Mijn leven, mijn man, mijn vrouw, mijn bankrekening, mijn gezondheid, mijn kat, mijn telefoon, mijn kinderen, de school, het kinderdagverblijf, de politiek, mijn auto, mijn voordeur, mijn oprit, mijn geraniums, mijn tuinmuur, mijn gevelverlichting, mijn kookeiland, mijn berging, mijn trampoline, parochiehuis en kaartclub, shoppingbags en kortingkaart, Delhaizekaart en automatische zonwering. Ik herinner me dat mijn alternatief tot het planten van een boom voor het grote raam onthaald werd door hoongelach, beiden door klant en stedenbouwkundige dienst. Ik kleed me uit, plant beide voeten in de grond en aanvaard de kaalheid.  
En op de koop toe droomde ik vannacht dat Kate Bush naast mij zat, en zit al een ganse dag met dit nummer in mijn hoofd, de relatie met deze blog mag U uitzoeken.