Op reis gaan, het schrikte mij af. In de eerste plaats omdat het deze keer geen artistiek project betrof dan wel gewoon vakantie. Niets doen, not my cup of tea. Cabo de Gata (geen poezenkust dan wel de kust van Agaat) is een gebied van vulkanische oorsprong in het zuidoosten van Andalusië met een oppervlakte van 45.663 ha. Het confronteerde mij met leegheid en oorsprong, ver weg van de comfortabele constructie die ik in mijn leven met veel moeite opbouwde. Het duurde dan ook geruime tijd vooraleer ik door het landschap gegrepen werd, maar eens zo ver laat het mij niet meer los. Net zoals vele belangrijke gebeurtenissen in het leven is leren niet aangenaam of gemakkelijk, laat staan evolueren. Stagnatie is de dood van het leven. Dat verder gaan ontzettende offers vraagt en tijdelijk misschien ongelukkig maakt hoort er bij, wil ik dan geloven. Tastbare bewijzen daarvoor zijn er niet echt. Eens thuis zit ik met nog meer vragen. 2014 is mijn jaar van proberen en uittesten, serieus vallen en weer opstaan. Fouten maken, domme dingen doen, maar ook heimwee hebben naar stabiele periodes waarin alles duidelijk en hoopvol was. Een mens verandert als hij wil, net zoals gedurende 45 miljard jaar deze stenen zich vormden tot wat ze nu zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten