droom

De voorbije week was één van de zwaarste. Omdat de prille positieve energie die ik eindelijk had gevonden compleet de kop werd ingedrukt op een lelijke manier, terug twijfelend aan mijn tocht. Op de koop toe eiste de voorbije maanden zijn tol en werd ik ziek waardoor de geest nog zwakker werd. Alles kwam bijeen en meer dan een zielige man stelde ik niet meer voor. Gisteren sprong ik de fiets op en reed 25 km noordwaarts, zag m'n broer en zijn vrouw, sliep in een hangmat onder de notenboom en at een stevige maaltijd waarna ik terug in slaap viel. Onverschilligheid en moeheid is de redding voor alles verterende, rusteloze gedachten. Eens thuis bekeek ik een film van Jean Cocteau over de villa Santa Sospir waarin de droom voorrang krijgt op de realiteit en enthousiasme over het nutteloze triomfeert, en werd gered.  Ik droomde 's nachts intens, over mijn situatie en mijn ex-partner en wat uiteindelijk de reden was voor mij waarom ik het niet meer volhield, stond op en ging werken. Na m'n werk plofte ik me er voor de eerste keer neer in één van de zetels en nam een kookboek, voelde plots een opflakkering van passie in mij en was blij omdat ik besefte dat dromen mooier zijn dan realiteit. Een barrak met wapperend bloemengordijn, een verborgen schilderij, absurde visies op een niet grijpbare wereld, plannen maken die nooit uitgevoerd hoeven te worden, woorden en lijnen, ideeën waarin alles mogelijk is. Dromen kunnen kosteloos gedeeld worden, op éénder welke manier, de fantasie is oneindig en onverwoestbaar, tenzij door advocaten, geld of overheidsdiensten. Een hut in het bos waarin ik nooit zal verblijven, de zee en de bergen, het breken van een hart, de verwoesting van oude waarden, het deprogrammeren van onze ziel. Hoera!

spiderman

Ik begin de laatste tijd mijn blog altijd met de vermelding dat het niet vanzelfsprekend is om iets te schrijven, zeker niet in mijn situatie waarin ik constant de afweging moet maken tussen mezelf beschermen en dingen die mij beroeren te lossen of te delen. Na enkele weken zonder therapeut mezelf terug te hebben gevonden en dat wat echt telt voor mij alleen, was er gisteren dat tweede moment bij de notaris waar ik geconfronteerd werd met een onbekende man die mij niet bekeek, dezelfde man waarmee ik 29 jaar samen deelde. Communicatie is niet meer mogelijk tenzij via mail, de laatste tijd opgesteld in advocatentermen. Ik met mijn emoties speel natuurlijk niet de sterkste partij in dat spel. En natuurlijk moet ik loslaten, mijn kwaliteiten zoeken en beseffen dat 'ik' de juiste beslissing nam zoals hij mij sms't. Maar het doet pijn. Pijn om mezelf te vinden en datgene wat ik nu echt wil in het leven en af te wijken van de snel gemaakte oplossingen als loslaten, knippen, vergeten, genieten en verder gaan. Het leven openbaart zich aan mij in al z'n onzekerheden, maar ook stilaan in zijn mogelijkheden en dat die niet vanzelfsprekend moeten beantwoorden aan het hebben van een nieuwe relatie of het mezelf aanpassen aan verwachtingen van anderen. Ik schoof sinds gisteren enkele treden terug van de ladder en haatte mezelf daarom, voelde me zwak en misbruikt, geloofde even niet meer in mijn weg. Maar vandaag stond ik terug in de keuken en maakte de lekkerste ballenpasta van de stad, zag mensen genieten van eerlijk eten, kon mijn verhaal doen aan collega's, dronk een pint met een goede vriend, en nog één, trok naar mijn studio waarvan ik pas gisteren weet dat het de mijne kan zijn en dus klaar ben om mijn eigen sfeer te creëren en verder een leven op te bouwen waarin ik tel, niet wij. En dan is het ongelooflijk fijn om steun te hebben van enkele vrienden die begrijpen hoe ik in elkaar zit. Vol emotie en bereid om het beste in het leven te zoeken, ervaringen, fijne contacten, zotte ideeën, passie en de bereidheid om rekening te blijven houden met iedereen die een beetje van goede wil en fijngevoelig is. En dat dat mij een serieuze financiële duit gaat kosten mag mij niet tegenhouden om mezelf te blijven, ook al is dat niet logisch. Ik leef maar één keer en dan begin ik liever vanuit mezelf dan afhankelijk te zijn van constante bevestiging van anderen of het mezelf voordoen als iemand anders. Ik legde reeds een hele weg af en ga nog klappen krijgen, maar hey de uitzonderlijk mooie momenten maken het de moeite.

inner- outer

Ik doe een ontdekking. Vermits ik totaal op mezelf ben teruggesmeten, ontdek ik meer en meer wie ik ben. Vandaag was een verwarrende dag. Ik ving vannacht een muis  die in het midden van de blinden hing, vier hoog boven de Marokkaanse gemeenschap. Ik zag de keiharde film La Conformista van Bertolucci in bed. Voelde me alleen. Had niets gepland na mijn werk. En neem dan de beslissing om een fles rosé te kopen, één paprika en een zak ajuin, trek me terug in mijn studio en open de ramen, zet Klara op en ga schilderen, terug in mijn eigen wereld waarin het fijn is te vertoeven. En dan komt het besef dat ik me daarin optimaal gelukkig voel, de blauwe glazen vaas, de leren armband gemaakt door Harald, mijn sigaretten, mijn papier, verf, de zon op het versleten terras, rijstpapieren lamp en verouderde laptop, mijn spiderman in plastiek, de wind langs m'n armen, de dromen, de versleten Marimekko kussens op de houten bank, mijn madonna beeld, mijn dromen, het onopgemaakte bed vol plekken. En tegelijkertijd voel ik het als een afwijking, zou ik liever veel plezier maken met andere mensen, populair zijn, fijne feesten geven in 'mijn' studio waarbij ik kan aantonen dat ik het leven fantastisch vind. Het gevecht tussen opgelegde gedachten en mezelf aanvoelen. Plots komt er het idee dat juist mijn eigen innerlijke wereld net maakt wie ik ben en dat ik dat wil communiceren met anderen via mijn schilderen en schrijven. En dat dat nu net maakt dat anderen mee willen proeven van dit universum. Totaal het tegenovergestelde van wat er ons werd geleerd, ego via job, uiterlijke schijn en gradaties in het exposeren van leuke dingen, kijk hoe goed ik het heb! Maar dat aanvaarden is keihard en kost moed, ook al zeg ik het zelf, ik kan niet anders. Want ik geloof er in. Ik heb wel het gevoel dat het schilderij dat ik ga maken vreemd zal zijn. En als iemand me vraagt of het goed met mij gaat kan ik niet anders dan antwoorden dat het wringt. Hey, what did you expect..?

a penny for my thoughts today

Dat ik een moeilijke ben, gedreven en rondgeslingerd door mijn emoties. Dat het verleden niet telt en enkel het heden telt. Dat het verleden verdomd bepalend is voor datgene wat me nu overkomt.  Dat het wel goed komt allemaal. Dat het niet vanzelfsprekend is wat ik doormaak en dat ik snel in actie schoot. Dat ik door een diep dal ging en er stilaan probeer uit te kruipen, richting top, af en toe terugschuivend naar beneden. Dat ik niet altijd overtuigd ben van mijn kwaliteiten. Dat ik een mooie man ben. Dat ik me oud en versleten voel. Dat ik er helemaal alleen voor sta. Dat ik enkele vrienden heb die mij begrijpen. Dat ik ongelooflijk snel bijleer op mijn werk en een harde werker ben. Dat er af en toe mensen laten weten dat ze aan me denken. Dat ik vandaag twijfelde aan reden en oorzaak. Dat ieder een andere visie heeft op het gebeuren en het dagelijkse leven en dat anders beleeft. Dat niet houden van wierook niet betekent dat je sex had met iemand onder de douche van het fitnesscentrum. Dat thuis koken voor iemand niet betekent dat ik een huisvrouwtje ben. Dat de toekomst eigenlijk niet veel uitmaakt. Dat je je hart moet volgen. Dat je hart volgen niet altijd de beste keuze is. Dat twee geraniums kopen nog niet betekent dat je failliet bent. Dat geld een virtuele werkelijkheid is die niet telt. Dat geld belangrijk is voor mijn verdere toekomst. Dat eten moet, en liefst gezond. Dat roken ongezond is. Dat nu stoppen met roken misschien niet het moment is. Dat sport gezond is, dat ik lief moet zijn voor mijn lijf. Dat scheiden in de zomer een stomme beslissing is en beter uitgesteld wordt tot na de vakantie. Dat hij hard werkt. Dat ik op de kap leefde van hem. Dat dat niet het geval is. Dat ik enkel plezier maakte, danste en schilderde en mijn eigen weg ging. Dat ik moedig ben om ingrijpende beslissingen te nemen in mijn leven. Dat ik twijfel over de beslissingen die ik neem. Dat ik lang mijn gevoel niet volgde en heel rationeel handelde. Dat ik een gevoelsmens ben. Dat ik teveel over mezelf spreek. Dat alles rond mij draait. Dat ik bang ben dat andere mensen kwade bedoelingen hebben met mij. Dat ik heel graag dans en er best goed in ben. Dat ik voor mijn leeftijd toch maar met verschillende dingen bezig ben. Dat alles goed komt. Dat een open relatie vanzelfsprekend zou zijn. Dat ik er niet in geloof. Dat ik dringend meer moet eten om terug acht kilo bij te komen. Dat er zoiets bestaat als lief zijn voor jezelf en dat dat voor iedereen iets anders kan betekenen. Dat ik de aanvaarding van vrijheid in denken en anders zijn als lief zijn voor mezelf kan beschouwen. Dat ik het verkeerd voor heb. Dat ik juist zit. Dat 's morgens alleen koffie drinken met een sigaret in de zon heerlijk kan zijn. Dat roken ongezond is en kan leiden tot een trage dood. Dat niets eeuwig is. Dat liefde betekent loslaten en onafhankelijk kunnen zijn. Dat ik me te jong kleed. Dat de klassieke snit best wel aantrekkelijk is voor een oudere man. Dat ik me daar niets van moet aantrekken. Dat we allemaal leeg zijn vanbinnen en dat beseffen de voorwaarde is voor echte liefde in al zijn vormen. Dat facebook een 'pain in the ass' is. Dat facebook mooie contacten en mogelijkheden oplevert. Dat ik ontroerende tekeningen maak. Dat ik een zondagschilder ben. Dat alles mogelijk is nu. Dat niet alles mogelijk is nu. Dat je van jezelf moet houden in al zijn vormen, stemmingen en wisselende gedachten. Dat elke dag anders is...