Waar ligt de grens tussen empathie en zelfbehoud? Een vraag die ik mij stelde vandaag. Ik kan voor mezelf opkomen en daarmee nadeel berokkenen aan anderen maar dan zit ik fout geloof ik. Ik kan ook, wat ik steeds opnieuw probeer in mijn leven, mezelf proberen in te leven in wat een ander denkt of voelt of hoe die een situatie ervaart, vanuit zijn standpunt. Maar soms is er dat moment dat er een grens wordt overschreden en ik, uit zelfbehoud, moet ingrijpen en reageren. En dat dat dan reactie opwekt is mij duidelijk geworden de laatste dagen. Waar ik mij vroeger behoedde voor elke negatieve confrontatie met anderen, naasten, word ik nu gedwongen om die aan te gaan, net omdat ik opnieuw moet beginnen en mezelf de vraag dien te stellen of sommigen bijdragen tot mijn geluk en zelfzekerheid, of net het tegenovergestelde bewerkstelligen. Het is een totaal nieuw gegeven voor mij dat niet iedereen kan passen in mijn wereld en dat mezelf aanpassen aan anderen soms net het tegenovergestelde effect heeft dan het dichter bij elkaar brengen. En beseffen dat velen enkel aan zelfbehoud denken is nieuw voor mij, noem het naïviteit. Voor een wereld waarin iedereen samenleeft is veel moeite nodig, werk en investering. Maar ik begrijp nu dat je het soms moet opgeven, ja uit zelfbehoud. Dat neemt niet weg dat ik moeite blijf doen, want ik geloof in de mogelijkheid tot éénheid van de mens, ieder met zijn verschillen. Enkel respect voor elkaars ideeën en beleving van dit leven zijn noodzakelijk en daar zit hem het moeilijke. Je eigen leven leiden en er toch rekening mee houden dat je niemand kwetst, maar ook andersom. Net voor dat moment kan je ingrijpen en banden verbreken, hard maar noodzakelijk, omdat je niet bijdraagt tot het geluk van die ander. Los van elke vastgelegde of sociaal aanvaarde band. Ik leef van dag tot dag, eerst uit noodzaak, maar nu probeer ik daar de kwaliteit van in te zien. Ook de enorme moeilijkheden dat dat oplevert, de dagen van onzekerheid en het in twijfel trekken van mezelf, het beeld dat anderen van mij hebben en of dat dan noodzakelijk belangrijk is. En met dit alles op te schrijven, hoor ik weer die stem die zegt: Geert, gewoon leven! Maar ik kan het echt niet laten mezelf vragen te blijven stellen, niet elk moment van de dag, maar simpelweg omdat ik de behoefte voel bij te dragen tot het onderzoeken van dit oppervlakkige leven. En dat dat dan constante fijne, leuke dingen in de weg staat, is de tol die ik betaal. Maar ik ben wie ik ben, en daarom schilder ik, om te communiceren via een andere taal, die discussies over appartementen, relaties of het zelfbehagen via uiterlijk vertoon overstijgt. Doordringen tot de essentie of 'de grond', zoals een vriend mij gisteren probeerde uit te leggen, van een persoon of mezelf is mijn uitdaging. En ja, dit is iets dat ik normaal gezien, in een persoonlijk dagboek zou moeten verstoppen zij iemand mij, ik doe het niet omdat communicatie de sleutel is tot geluk. Het is iets dat mij bezighoudt heel mijn leven. Zelfbelang overstijgen om tot éénheid te komen. Dat ik daar in heb overdreven, en nog overdrijf, is mijn les deze week. En dan zijn we terug bij de vraag die ik stelde in het begin. Waar ligt de grens? En deze vraag kan je doortrekken naar wat er gebeurt in de wereld. Hoewel ik geen kranten meer lees of tv kijk, lees ik de discussies over vluchtelingen en de gemakkelijke reactie om alles te herleiden tot een louter economisch systeem en het beschermen van eigen hebben en houden. Ok, maar ten koste van wat? De 'ik ben een voetganger en loop tot het volgende zebrapad en da's plezant' campagne in Antwerpen herleidt ons tot het louter onszelf aanpassen aan de constructie die een overheid voor ons uitstippelt. Dat de meesten onder ons dit aanvaardt onder het toezicht van camera's bevestigt mijn aanvoelen van de nieuwe tendens: controle, zekerheid en gehoorzaamheid. En laat dat nu net de les zijn die ik de laatste maanden leer, er is geen zekerheid, alles verandert van dag tot dag en evolueert, dat is nu net het leven. Evolutie om de huidige situatie te verbeteren. Wie wil dat nu niet?
