bos 28-04-200828 apr 2008
25 apr 2008
boshorror
The blair witch project, een low-budget film uit 1999 van amper 25.000 dollar, die uiteindelijk 250 miljoen dollar opbracht...enkele jongeren die de bossen intrekken om een plaatselijke legende na te checken, deze tocht escaleert in een nachtmerrie die fataal eindigt. Knap aan deze film is dat er niets getoond wordt, geen monster, geen moordenaar, enkel de angst in het bos, een dreigende aanwezigheid, enkele samengebonden takken in de bomen, schreeuwende mensen in de nacht buiten de tent ver weg, verloren lopen, terugkeren bij het beginpunt, een verlaten ruine, paniek en uiteindelijk de definitieve genadeslag. Met het terug bekijken van de trailer zonet liepen alweer de rillingen over mijn rug en kwam het haar op mijn armen omhoogstaan, het lukt iedere keer... Angst is persoonlijk, deze angst is voor mij herkenbaar uit mijn kindertijd in de bossen van Herentals: de horror van het bos, het op hol slagen van de fantasie, krakende takken net aan de andere kant van het tentzeil, staren naar het raampje boven de toiletpot dat uitgeeft op een donker gapende nacht, het aanwezige niets dat niet wil wijken, rottende bladeren en dreigende dennenkruinen waar de wind door suist, een kier in de gordijnen voor het pikzwarte raam, leegte tussen de knoestige stammen en takken. Die atmosfeer hangt zeer sterk in dennenbossen die ik geregeld fotografeer omdat ik op dat moment weer een beetje huiver... héérlijk!
24 apr 2008
20 apr 2008
compacroissance
Een goeie bakker die compactheid in het vaandel draagt is zeldzaam. Compactheid in de zin van vast compact brood en geen gerezen mousse, stevige compacte koffiekoeken vol smaak en geen opgeblazen pantoffels, maar vooral... mooie maanvormige compacte croissants met een krokant korstje en een heerlijk zacht interieur vol botersmaak. Vanmorgen bij de bakker twee croissants besteld, maar toen ik zag wat de bakkersvrouw mij wou geven, sprak mijn voos slaapkopke spontaan dat het niet meer hoefde: vormeloze, rechte, slappe schotelvodden van twintig centimeter lang. Maar mijnheer, dat zijn botercroissants! Excuseer mevrouwtje, dat zijn sloefen...
Maw NEEN aan het extra rijsmiddel, gebakken lucht en opblaasmethode van vele bakkers, WIJ WILLEN COMPACTHEID EN SMAAK!
18 apr 2008
dalida vs madonna
omdat er af en toe eens ontspannen moet worden, deze hilarische video die verklaart waar madonna de mosterd haalde in de jaren '80.
15 apr 2008
aandacht
een baby schreeuwt om aandacht, een peuter schreeuwt om aandacht, een kleuter schreeuwt om aandacht, een puber schreeuwt om aandacht, een volwassene schreeuwt om aandacht, een ouderling schreeuwt om aandacht, een lijk schreeuwt om aandacht.
%5B1%5D.jpg)
14 apr 2008
schemerstad I
Die morgen werd ik langzaam wakker uit een diepe, onrustige coma, opgelucht verlost te zijn van de misselijke droom waarin ik mijn huis zocht, dronken, uit één of andere obscure keet en te voet door de schemerstad, vijf uur 's morgens. Twee uur later zou ik moeten beginnen werken, en daar liep ik, zonder schoenen, iemand anders jas aan met de verkeerde gsm in de zakken, tas gestolen en nog lang niet in de buurt. Rondom mij liepen al vroege joggers en mensen die naar hun werk of andere noodzakelijkheden vertrokken. Traag kroop ik uit het bed en sleepte me naar de badkamer, bekeek mijn verrimpelde tronie in de spiegel, probeerde mijn rug te rechten en staarde even door het venster naar de zware grijze lucht. Het werd één van die dagen dat niks zou lukken, dat iedereen het op mij gemunt zou hebben en de ontevredenen aan de macht kwamen. Terugsluipen onder de bezwete lakens is op dat moment een optie maar de plicht roept, het aangeleerde schuldgevoel triomfeert en de dalende bankrekening schreeuwt van de honger. Honger, dat had ik niet echt op dit moment, en alhoewel de nieuwe toaster stond te wachten op zijn eerste snee, hield ik het bij de kom kleffe brij die men ontbijtgranen placht te noemen. Slappe kartonnen schilfers gedrenkt in grijsgeworden melk en een tas lauwe Colruytkoffie. Alsof het niet erger kon, rook ik in gedachten de walgelijke koffiegeur in de kelders van het college, dampend uit de grote inoxen ketels met bakelieten tapkraan op de behangerstafel. Die duistere periode, stilzittend op schoolbanken tussen andere puisterige pubers, luisterend naar de onmenselijke leraar wiskunde die beweert dat zijn vak pure poëzie is. Met betonnen stoepdals geplaveide binnenplaatsen waar de onwennige leerlingen stoer staan te doen tegenover elkaar, zonder enige aanwezigheid van dromen of toekomstplannen, enkel slikken en punten braken. Misschien kon koud water me wel tot positieven brengen, en als doorschijnend blauw en kouwelijk kadaver kroop ik achter het kleffe douchegordijn.
12 apr 2008
de klaagmuur
"U neemt onze leefomgeving af"
"wij moeten op een palenbos kijken"
"wat gaat dat onderhoud kosten?"
"ons uitzicht verdwijnt"
"verf die noodtrappen toch in een ander leuk kleurtje"
...
Uitspraken van omwonenden van het toen nog oerlelijke en zielloze theaterplein.
Idem vandaag in De Standaard:
"al die moeite voor zo'n kort stukje"
"dit is een voorbode voor het doortrekken van de tramlijn over de Ruggeveldlaan" (so what..?)
"men had het geld beter besteed aan..."
Uitspraken van de ondertussen beruchte Dascottalei-bewoners, een soort van misnoegde Deurne-burger die tegen zowat alles is dat verandering (lees verbetering) kan brengen in deze lelijke en verwaarloosde randgemeente, in dit geval het aanleggen van een tramlijn op de bewuste Oostblok-esplanade met aan beide zijden een muur van hoge, doortrieste appartementsblokken. Dit nadat deze bewuste burgers al de aanleg van het woonpark Eksterlaer tegenhielden. Een mooi ontwerp met vooral veel openbaar groen, vijvers, patio-woningen, rijwoningen, maar ook, ja ik durf het woord te gebruiken, hedendaagse compacte woontorens lager dan de bewuste 'klaagmuur'. Al die jonge gezinnen extra in onze buurt, die overlast, en ons uitzicht dan op ons braakliggend terrein waar onze hond gaat kakken.
Vandaag onder de luifel geslenterd, zalige lentezon, bloemen, marktkramers met vers fruit en groenten, tafels en stoelen waaraan Jan en Maria een pannenkoek met hesp en kaas eten, Griekse salami en olijven, Vietnamese loempia's, mooi sobere betonnen loopzone, uitzonderlijk weinig en slanke, ranke palen dragen de transparante luifel die één geheel vormt met de schouwburg en het gebouw terug een uitstraling geeft, het geluid en de sfeer als in de overdekte markten van Barcelona of andere zuiderse stad,... U hoort het, wij waren enthousiast, Antwerpen durft zich te verbeteren, te experimenteren en tegen de klaagstroom in te zwemmen.
de luifel is een ontwerp van de Italiaanse architecten Bernardo Secchi en Paolo Vigano.
11 apr 2008
Vincent in Antwerpen
Zoals ik in mijn blog over Berlijn beschreef, is de mens op zoek naar romantiek, geschiedenis, wortels,... Het is deze meerwaarde die van een gewone straat, een gewoon huis, een gewoon landschap, een beladen plaats maken, meer dan een opeenstapeling van stenen, bomen, dingen. Daarom vind ik het nog steeds vreemd, telkens ik het huis passeer hier achter onze hoek, dat er zo weinig aandacht besteed wordt aan de dag dat Vincent Van Gogh in Antwerpen arriveert en een kamer vindt boven verfkoopman Willem Hendricus Brandel in de Rue des Images 194, tegenwoordig Lange Beeldekensstraat 224.
Hij schildert in Antwerpen 7 schilderijen. Eén van de 7 schilderijen is een stadsgezicht vanuit de Lange Beeldekensstraat, 'achterkanten van huizen'.
10 apr 2008
8 apr 2008
berlijn 1-7 april
Berlijn... niet toevallig een stad die vanuit chaos vertrekt of vertrok, vanwaaruit dan boeiende dingen en experiment ontstaan. Dit is niet altijd aangenaam, maar de momenten waarop zo'n stad je raakt zijn extra sterk. (vergelijk even met de fossielstad Brugge).
Ook in Berlijn werden en worden op stedenbouwkundig vlak flaters begaan, zoals de heropbouw van de Middeleeuwse stad, Nikolaiviertel verwoest in de 2e WO, door middel van slechte betonnen replica's. En toch loopt er veel volk rond: de mens zoekt iets wat er niet meer is, maar dat wel in zijn diepste verankerd zit. Goede architectuur kan deze functie op een uitstekende wijze invullen, én klaar voor de toekomst.
Het zijn de vreemde confrontaties in Berlijn die beklijven, oost-west/ fascisme-toerisme/ musea-shoppingcentra/ dronken man aan gokmachine in café vlak over het afgebroken ouderlingentehuis vanwaar de nazis duizenden joden deporteerden/ DDR-architectuur-CIAM-architectuur/ electro-gaststätte...
Ook in Berlijn werden en worden op stedenbouwkundig vlak flaters begaan, zoals de heropbouw van de Middeleeuwse stad, Nikolaiviertel verwoest in de 2e WO, door middel van slechte betonnen replica's. En toch loopt er veel volk rond: de mens zoekt iets wat er niet meer is, maar dat wel in zijn diepste verankerd zit. Goede architectuur kan deze functie op een uitstekende wijze invullen, én klaar voor de toekomst.
Het zijn de vreemde confrontaties in Berlijn die beklijven, oost-west/ fascisme-toerisme/ musea-shoppingcentra/ dronken man aan gokmachine in café vlak over het afgebroken ouderlingentehuis vanwaar de nazis duizenden joden deporteerden/ DDR-architectuur-CIAM-architectuur/ electro-gaststätte...
Prachtige tentoonstelling gezien van Wolfgang Tillmans in Hamburger Bahnhof museum http://www.hamburgerbahnhof.de/
Abonneren op:
Posts (Atom)