"U neemt onze leefomgeving af"
"wij moeten op een palenbos kijken"
"wat gaat dat onderhoud kosten?"
"ons uitzicht verdwijnt"
"verf die noodtrappen toch in een ander leuk kleurtje"
...
Uitspraken van omwonenden van het toen nog oerlelijke en zielloze theaterplein.
Idem vandaag in De Standaard:
"al die moeite voor zo'n kort stukje"
"dit is een voorbode voor het doortrekken van de tramlijn over de Ruggeveldlaan" (so what..?)
"men had het geld beter besteed aan..."
Uitspraken van de ondertussen beruchte Dascottalei-bewoners, een soort van misnoegde Deurne-burger die tegen zowat alles is dat verandering (lees verbetering) kan brengen in deze lelijke en verwaarloosde randgemeente, in dit geval het aanleggen van een tramlijn op de bewuste Oostblok-esplanade met aan beide zijden een muur van hoge, doortrieste appartementsblokken. Dit nadat deze bewuste burgers al de aanleg van het woonpark Eksterlaer tegenhielden. Een mooi ontwerp met vooral veel openbaar groen, vijvers, patio-woningen, rijwoningen, maar ook, ja ik durf het woord te gebruiken, hedendaagse compacte woontorens lager dan de bewuste 'klaagmuur'. Al die jonge gezinnen extra in onze buurt, die overlast, en ons uitzicht dan op ons braakliggend terrein waar onze hond gaat kakken.
Vandaag onder de luifel geslenterd, zalige lentezon, bloemen, marktkramers met vers fruit en groenten, tafels en stoelen waaraan Jan en Maria een pannenkoek met hesp en kaas eten, Griekse salami en olijven, Vietnamese loempia's, mooi sobere betonnen loopzone, uitzonderlijk weinig en slanke, ranke palen dragen de transparante luifel die één geheel vormt met de schouwburg en het gebouw terug een uitstraling geeft, het geluid en de sfeer als in de overdekte markten van Barcelona of andere zuiderse stad,... U hoort het, wij waren enthousiast, Antwerpen durft zich te verbeteren, te experimenteren en tegen de klaagstroom in te zwemmen.
de luifel is een ontwerp van de Italiaanse architecten Bernardo Secchi en Paolo Vigano.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten