Over Italiaanse wegen rijden is levensbedreigend, een volle lijn vindt de reden van zijn bestaan in de as van de auto, de constante twijfel of de straat enkele of dubbele richting is, verlamt de airco-loze chauffeur. Niettegenstaande Italië in toeristische gidsen niet meer bestaat onder Napels, hoorden we de lokroep Cosenza te bezoeken. Isabella van Aragon die er, bij het terugbrengen van het lijk van haar schoonvader Lodewijk de Heilige, koning van Frankrijk, vanuit Tunesië, een dodelijke val van haar paard maakte, zat er pijnlijk voor iets tussen. Il centro storico blijkt een vervallen en verwaarloosd labyrint van stijgende stegen, trappen en braakliggende terreinen te zijn, met voldoende vuilnis om het begrip stank te verheffen in de adel (vetzakken? slecht beleid? nonchalante en gelaten volksaard..?) onder een verzengende zon zonder compassie. Het maakte door zijn desoriëntatie op ons, en zeker mij als controlefreak, een vlijmscherpe indruk gekerft richting ziel, ons ervan overtuigend dat de middeleeuwen geen pretje waren...de Illy gran café (cafe, crema di latte, Vov, een likeur op basis van eieren en marsala wijn, en cacao) verlamde gelukzalig ons verhitte hoofd.