interview met Geert door 'coffeeklatch'

31 aug 2009

woning Schoten

link naar boek (klik hier)
projectarchitect: Geert Verbruggen

Ceder

http://hipaholic1.blogspot.com/2009/08/sleep-inn.html

31 augustus 2009

sleep inn

Afgelopen weekend geslapen in Bed & Breakfast 'Ceder' in Antwerpen. Een origineel en sfeervol verblijf ingericht door architect en eigenaar Geert Verbruggen. Een aanrader! www.ceder1.be

30 aug 2009

seizoenenthousiasme

Zomer is fijn, dat weet iedereen, en op dit moment voel je september naderen, de zon schijnt nog krachtig maar staat al lager waardoor de lichtinval in het huis reeds verandert en spinnen maken hun web tussen de takken van de hazelaar. En toch dit jaar ben ik er van overtuigd dat deze herfst en winter fenomenaal worden, trouwens net als vorig jaar. De seizoenen zijn meer uitgesproken dan vroeger, misschien door de opwarming van de aarde, en hebben elk in hun sfeer ongelooflijke kwaliteiten te bieden. Heimelijk bereid ik al het ideale kerstfeest voor, maak ik plannen voor een week in de bossen inclusief kampvuur en gebreide truien, de laagstaande zon door de kale eiken, ver weg van ramadans, hoofddoek-discussies en drugsdealers in de Diepestraat.

hotelkamers

Luxueuze hotelkamers kunnen mij niet bekoren, de ideale kamer moet een beetje bric-à-brac zijn, met wapperende gordijnen, lichtblauw geschilderde muren, een oude commode en lamp, met krakende bedden, zodat van zodra ik de deur achter me dichttrek, mijn fantasie mij overal brengt waarheen ik wil, een kamer in Cuba, Madrid of Vals-les-bains, even los van de wereld, zijn gretige pers en idiote tijdschriftcultuur die bepalen wat hip is en "what not", wars van elk opgelegd denkpatroon of waardebeoordeling... klaar voor een memorabele nachtrust  en een nog aangenamer ontwaken.

forel

Eénvoudige dingen zijn soms de beste... zoals twee forellen in boter in de pan en aardappelen ongeschild in twee gesneden en met veel olijfolie gebakken in de oven met gemalen rozemarijn uit Zuid-Italië en veel grof zout...

20 aug 2009

olijfbomen

suikergrafiek

mooie grafiek op een pakje suiker

villa fantasia Adriana

De villa -eigenlijk een 120 ha grote stad- die keizer Hadrianus liet bouwen tussen 126 en 134 na Chr. in Tivoli leidt ons een andere tijd in en via het eigen inlevingsvermogen verschijnt een fantasievolle en geniale leefwereld, vol schoonheid, visie, perfectie en grootsheidswaanzin, de confrontatie met de geplunderde en verwoeste ruïnes creëert gemengde gevoelens van idealisme en verval, leven en dood, de relativiteit van de wereld, waarbij we na enkele uren onder de indruk terug de parking opslenteren die, in contrast met de dood van Hadrianus jonge hartsvriend en geliefde Antinoös door verdrinking in de Nijl, hem zijn levensvreugde ontnam en waardoor hij vier jaar later overleed, me confronteert met de menselijkheid van de geschiedenis, vol gevoelens en gemanipuleerde betekenissen.
Geniet mee van satellietbeelden en info op http://www.villa-adriana.net

stilleven

Toevallig stilleven op straat

hout

Houtsnijwerk uit de bergen, aandoenlijk 
éénvoudig en eerlijk

flits

Ik had plots het aanvoelen dat dit landschap, vol rust en harmonie, in de buurt van Catanzaro in zuid-Italië, er identiek heeft uitgezien ten tijde van de Griekse nederzetting Skylletion die er zich ooit bevond.

16 aug 2009

spaarlampterrorisme

Italië wordt in die mate bepaald door het verleden dat het zijn bevolking schijnt te verlammen, terend op de grootsheid van zijn patrimonium en zijn keizers, maar daardoor juist pijnlijk verouderd. In Tivoli kwamen we in de processie van San Lorenzo terecht, gouden beeld met aronskelken gedragen door mannen in habijt, kardinaal met staf, oude vrouwen in rolstoel, electrisch versterkte luidprekers waardoor een krakende stem gebeden verkondigt, onder luide knal van voetzoekers de dom verlatend, een valsspelende fanfare in zelfgemaakte lompen ervoor, de burgemeester en carabinieri plechtstatig opgedoft ertussen. In Soverato zagen we de madonna op een boot de zee zegenen, terwijl een helicopter een krans de golven in smeet, gevolgd door honderden boten. In Cosenza zakte de middeleeuwse stad kreunend onder de zon ineen tot een versleten decor en Rivello, Tortorella en Vibonati  zijn uitgestorven bergdorpen met oude verrimpelde mensen op weg naar de kerk of wachtend in donkere ruimtes voor hun RAI-zender vol reclame, Berlusconi die gelaten verkondigt hoe goed zijn beleid wel is. Maria raadt ons aan Pompei te bezoeken, een must zonder twijfel want "de beschaving begon bij ons..." ondertussen aan een sigaret trekkend op een plastieken stoel, de tuin vol hondendrollen. De gigantische spaarlampen beschijnen akelig wit de tafels in het restaurant, Phil Collins is dé muziek, vuilnis en kartonnen dozen liggen in hopen langs de weg te wachten om in brand gestoken te worden.

de oude man en de zee

Na 2400 km autorijden bereik je de Golf van Squillace waar de Ionische Zee dieppaars en zwaar als kwikzilver het strand van Montepaone beroert. Tussen de strandhuizen, parasols in fifties kleuren en Italiaanse toeristen bemerk ik een vervallen cabane, opgebouwd uit aangespoeld wrakhout en keien, de oude vissersboot met versleten, roetzwarte dieselmotor dobbert net voor de kust. De bewoner is een bruingebrand en verweerd man, ooit lid van de narcotica en prostitutie-brigade, en nu teruggetrokken in deze hut, vervormd door een kogel in het gelaat. Samen trekken we om zeven uur 's morgens de zee op om de netten uit te zetten, de dag erop worden de netten opgehaald. De vangst eten we 's avonds in de zeehut op, klaargemaakt in een bijeengesprokkelde maar fantastisch mooie keuken op open vuur, wijn, de maan die gloeiend oprijst uit het water. Overleven kan op verschillende manieren...

8 aug 2009

diepte

Het was om 7 uur 's morgens dat het 200 meter diepe zeewater tot de kegelvormige schittering aan de horizon mijn gedachten losrukte van de sociale wetgeving aan het vasteland, en plots bedacht dat ik diegene werd bij wie ik was. Misschien verklaarde dat mijn verkeerd te interpreteren gedrag bij een eerste kennismaking, op mijn hoede zijnde om niet te worden wie ik niet wil zijn, of als pijnlijke spiegel voor de ander. Op zee gleed deze eigenschap van mij af en werd die kennismaking getransformeerd tot een oneindig vlak in twee richtingen, van mij tot ginder en van hier tot onder, beiden onbekende bestemmingen die door mijn verbeelding alle plaatsen werden die ik wilde of ooit van gedroomd had. De bleekrode en bleekblauwe fijne mazen werden opgehaald, als een lange warrige navelstreng vol vruchtvlees, en van boven het vlies dat water en lucht scheidt werd af en toe zilver merkbaar dat langzaam vanuit een andere wereld het oppervlak naderde, duidelijker zichtbaar werd, om dan verstrikt, de ogen uitgegeten, door de lier te wentelen en te eindigen op het hete hout. De schittering was niet meer wat hij was en de kennismaking werd fataal. De diepte lonkte geruisloos verder en bood onverwacht de oerrust die nog steeds heimelijk sluimert als heimwee naar oorsprong en éénvoud, hoe gruwelijk en oneindig dan ook.

5 aug 2009

Vov

Over Italiaanse wegen rijden is levensbedreigend, een volle lijn vindt de reden van zijn bestaan in de as van de auto, de constante twijfel of de straat enkele of dubbele richting is, verlamt de airco-loze chauffeur. Niettegenstaande Italië in toeristische gidsen niet meer bestaat onder Napels, hoorden we de lokroep Cosenza te bezoeken. Isabella van Aragon die er, bij het terugbrengen van het lijk van haar schoonvader Lodewijk de Heilige, koning van Frankrijk, vanuit Tunesië, een dodelijke val van haar paard maakte, zat er pijnlijk voor iets tussen. Il centro storico blijkt een vervallen en verwaarloosd labyrint van stijgende stegen, trappen en braakliggende terreinen te zijn, met voldoende vuilnis om het begrip stank te verheffen in de adel (vetzakken? slecht beleid? nonchalante en gelaten volksaard..?) onder een verzengende zon zonder compassie. Het maakte door zijn desoriëntatie op ons, en zeker mij als controlefreak, een vlijmscherpe indruk gekerft richting ziel, ons ervan overtuigend dat de middeleeuwen geen pretje waren...de Illy gran café (cafe, crema di latte, Vov, een likeur op basis van eieren en marsala wijn, en cacao) verlamde gelukzalig ons verhitte hoofd.