Italië wordt in die mate bepaald door het verleden dat het zijn bevolking schijnt te verlammen, terend op de grootsheid van zijn patrimonium en zijn keizers, maar daardoor juist pijnlijk verouderd. In Tivoli kwamen we in de processie van San Lorenzo terecht, gouden beeld met aronskelken gedragen door mannen in habijt, kardinaal met staf, oude vrouwen in rolstoel, electrisch versterkte luidprekers waardoor een krakende stem gebeden verkondigt, onder luide knal van voetzoekers de dom verlatend, een valsspelende fanfare in zelfgemaakte lompen ervoor, de burgemeester en carabinieri plechtstatig opgedoft ertussen. In Soverato zagen we de madonna op een boot de zee zegenen, terwijl een helicopter een krans de golven in smeet, gevolgd door honderden boten. In Cosenza zakte de middeleeuwse stad kreunend onder de zon ineen tot een versleten decor en Rivello, Tortorella en Vibonati zijn uitgestorven bergdorpen met oude verrimpelde mensen op weg naar de kerk of wachtend in donkere ruimtes voor hun RAI-zender vol reclame, Berlusconi die gelaten verkondigt hoe goed zijn beleid wel is. Maria raadt ons aan Pompei te bezoeken, een must zonder twijfel want "de beschaving begon bij ons..." ondertussen aan een sigaret trekkend op een plastieken stoel, de tuin vol hondendrollen. De gigantische spaarlampen beschijnen akelig wit de tafels in het restaurant, Phil Collins is dé muziek, vuilnis en kartonnen dozen liggen in hopen langs de weg te wachten om in brand gestoken te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten