expo

ontwerp van Paul Boudens voor de uitnodiging van mijn volgende tentoonstelling, meer info volgt!

Fader

Deze mix is verslavend, Disclosure heeft het meest vette geluid weten te produceren dat mijn hartkloppingen doet versnellen en het bloed vlotjes laat stromen door mijn aders, telkens weer... Ik verwittig U, niet luisteren tenzij U even wil vergeten wat dorp, geheelonthouding, verkaveling of parochiehuis betekent. 

katastrophe - work in progress - acryl on paper - 100 x 200 cm

secret

...mijn soundtrack van vandaag, het is berekoud en het sneeuwt, ik eet Vietnamese spring rolls met glasnoedels en een Berliner Pilsner erbij op Kastanienallee en loop nadien verloren door de stad, drink een koffie en zit gewoon op een stoel, koop een boek van Jack Pierson op de Oranienallee en drink verder campari en pils in mijn stamcafés. Vandaag geen atelierdag, even genoeg gegraven naar mijn hart, mijn gedachten waren bij de vriend die me zijn appartement hier in Berlijn ter beschikking stelt en een lange, zware periode meemaakt, de vriendin die zeven jaar later in net hetzelfde geval terechtkomt als hij en zwarte sneeuw ziet. De absurditeit van het leven is zonder grenzen en laat eigenlijk helemaal niet toe om zichzelf te distantiëren van het echte leven, dat van éénvoud en liefde, gezondheid en oprechtheid. Status is één van de grootste vergiften ter wereld...

Kantine Neun

Al lang hebben we gesnoeid in onze restaurantuitgaven, simpelweg omdat het in België niet meer realistisch is om uit te gaan eten. Hier in Berlijn eet ik in Kantine Neun, een fantastisch concept in de Eisenbahn markthalle. Bestellen, betalen, afhalen, eten en genieten van een fantastisch eerlijke keuken, zelf afruimen en een koffie nadien. Ik at er vandaag soep, hoofdgerecht voor 10€, een super tas koffie inclusief, alles met bioproducten van plaatselijke bedrijven en volgens het seizoen, snelle, vriendelijke bediening en gezond. Ik lees dat het restaurantbezoek in België, na Nederland, het duurste is in Europa. 

Wir sind anders.

Wir denken anders.

Wir handeln anders.

Südblock Berlin

Gino

Gisteren overdag op dit vet nummer staan dansen in :// about blank, pas na enkele noodzakelijke biertjes om in de stemming te geraken, tussen de vreemde vogels die reeds van de avond ervoor doorgingen, sommigen zo weg als iets, kabouters, een bloot koppel, tattoomannen, zwarte gothics, meisjes en jongens, fitnesspubers en houthakkers in een versleten industriegebouw naast de spoorweg van Ostkreuz. Ik kan nog mee precies...

Vicki Berlin VI

Miss Baum - acryl on canvas - Berlin

Ik steek het op de volle maan, zij maakte dat ik de vorige twee dagen compleet de vernieling in ging, melancholie in versnelling. Maar eens ik het wilde water had doorzwommen is daar terug die heerlijke berusting. In mijn atelier wacht papier, doek en verf, onderweg koop ik nog enkele bussen acryl wit in het grootwarenhuis op de Sonnenallee, drink snel nog een espresso, ja bitte. Berlijn begint me te beïnvloeden en ik vind mijn plek, ook al is het als éénzame kunstenaar aan de bar, op straat, in de supermarkt. Ik observeer en probeer mijn lot te aanvaarden, ik moet niet kost wat kost het nachtleven in. Het fijne is dat er werk uit mij komt dat anders thuis nooit zou verschijnen, mijn idee van verplaatsing, perceptie en ondergaan is zo gek nog niet om tot een nieuwe taal te komen. 

Belgien über alles - acryl on paper - 100 x 200 cm - Berlin

citywarrior

Jeff Wall - Insomnia - 1994

Ik zit hier nu een week en nam vandaag een dag vrij, uitslapen en de stad verkennen, in dit geval Schönberg, ik loop een mega homo supermarkt binnen waar alles gefocust is op sex, boeken vol bears en perfect opgepompte lichamen alsof er niks anders bestaat, ik laat de korte short en gebreeën stoere pornokuisen voor wat ze zijn en zet me  op het terras van bar Berio op de Nollendorfplatz voor koffie onder de rode lampen, het regent en het is grijs en koud. De éénzaamheid slaat nu wel even fors toe, ik slenter en kijk rond, koop een tweedehands boek over de Berliner Illustrirte Zeitung dat ik zeker kan gebruiken in m'n atelier morgen en wandel noordwaarts naar de Neue Nationalgalerie, een prachtig gebouw van Mies van der Rohe waar een tentoonstelling loopt van K.O. Götz. Ik sta versteld want er is een link naar mijn werk dat ik hier reeds maakte, wild en impulsief. Bij het naar buiten gaan vraagt een cameraploeg mij om voorbij het grote werk in de inkom te lopen. De uitzonderlijke vlotheid en efficiëntie van de S-bahn kan mij weer bekoren, net zoals de metro in Londen, samen met mijn rechtijnig autisme in combinatie met de vette beats van mijn soundtrack van vandaag op mijn koptelefoon maakt het mij gelukkig. Op Kottbusser Tor stap ik uit en begeef me door de uitgeregende Blade Runner buurt naar m'n vast Campari adres. Perceptie blijft het woord, het ene moment extatisch, het andere zielig en klein, it's all in the brain. 

Berlin V

Lea Sövsö verhuist vandaag en dat is niets uitzonderlijk, moest het niet om het atelier gaan waar ik reeds twee dagen in werk, weggedrukt in een hoek. Door het gebrek aan plaats zie ik me wel genoodzaakt aan de tafel te werken terwijl de Deense haar schabben afbreekt, dozen nakijkt en opstapelt terwijl ze zingt en praat tegelijkertijd. Alle onderwerpen passeren, van het kunstmatig oppimpen van huwelijken tot een pijnlijke poppenkast, over gestorven grootmoeders, de dood en haar voordelen, mannen en clichés, Turkse koffie en het voorspellen van de toekomst tot de achteruit lopende man met de Lidl-zak vandaag in de straat. En dank zij mijn 'frustration machine', dat ene werk dat altijd aanleiding geeft tot woede en frustratie en daardoor mezelf verplicht om het heft in handen te nemen, barst mijn zwarte borstel los en trek ik me van elke valse vooringenomenheid niets meer aan. Er stroomt een serie tekeningen uit mijn lichaam de volgende zes uur en stort dan in... ik ben moe en diep gelukkig, trek mijn schone kleren aan en laat de wortelcake voor wat hij is, begeef me in het donker naar mijn vast Campari adres. 

Berlijn IV

'Hund mit Mann' - acryl on paper - 100 x 200 cm

Berlijn bevestigt steeds mijn aanvoelen dat imperfectie, chaos of brutaliteit aanleiding geeft tot het ontstaan van boeiende, uit noodzaak gecreëerde oplossingen en verzachtende ingrepen die het leven net die stamp onder zijn gat geven om het de moeite waard te maken. Ofwel leef je in de aanlokkelijke domheid van het collectieve economische en beschermende patroon dat ons tegenwoordig meer en meer wordt ingehamerd, mede door de zogezegde crisis en het op angst, veiligheid en bescherming gefocuste politieke bestand. Op het drukke kruispunt onder het stalen U-bahn monster van Kottbusser Thor, hangen plots lampions in de bomen en zitten alle soorten mensen bijeen, de bediening is extra vriendelijk en persoonlijk, mijn dagelijkse Campari doet me mijn vijf uur non-stop schilderen vergeten, of toch tenminste uit mijn lijf vloeien want alweer doodop, alsof ik al die tijd de weg zocht op een kaart en hem uiteindelijk niet vond. Vanmiddag at ik uitstekend vegetarisch voor 10€ in de Kantine Neun in de Markthalle Neun, snel, goedkoop, gezond, alweer uiterst lieve bediening als een vanzelfsprekendheid en bedenk me dat ik thuis niet liever zou willen dan op nachtelijke graffiti tocht te gaan langs keurige burgerhuisjes, grote penissen op de kindercrèche of lelijke woorden op de 'ik ben tegen gentrificatie'-buur. Uiteindelijk zijn het niet de industriëlen of bedrijven die het voor ons fijn maken... het is het verzet tegen de oppervlakkigheid en valse keurigheid gegoten in absurde normen en waarden dat doet leven en ons terug doet nadenken over wat nu echt telt. 

José again

photo: José Manuel Alorda

Berlin III

soundtrack of today on my mp3

Vandaag leek mijn dagindeling al iets beter in orde. Ik moet uit gewoonte mijn energie kwijt en loop de Spree over naar het DDR zwembad voor mijn kilometer, kleed me om in de gemeenschappelijke kleedruimte, loop daarna trager naar mijn atelier en drink onderweg een koffie in Ankerklause. Ik werk zes uren aan één stuk, ontmoet kunstenaar Johannes en ben uitgeput, loop terug en drink, dit wordt een vaste gewoonte, mijn campari met ijs in Südblock.

Berlin II

Pas hier voel ik hoe moe ik ben en slaap me te pletter, alle spieren doen pijn. De lage zon verblindt me in Kottbusser Straße op weg voor m'n eerste dag werken in mijn atelier op de Sonnenallee. De BBC radio 1 Essential Mix van Disclosure op m'n MP3 blijkt de ideale soundtrack voor mijn tocht. Ik loop de betonnen trappen van het achterhuis op en installeer me, zet koffie en begin gewoonweg te tekenen. Ik ga voor het louter experiment, in de hoop dat Berlijn me leidt. Na vier uur werken hou ik het voor bekeken en drink onderweg nog een campari met ijs, koop een fles wijn en een pak chips  in de Kaiser's supermarkt en keer terug naar m'n appartement. Het leven van een kunstenaar kan éénzaam zijn.

bewijs dat je geen robot bent!

Dit vind ik nu nog eens een fijne vraag die men mij stelt:


Bewijs dat je geen robot bent 

Typ de tekst:

Berlin I

Na 7 uur 'fahr'n auf der Autobahn', in de gietende regen door Duitse landschappen, sta ik in de file op de Berlijnse ring en bedenk hoe fijn het is me door een vreemde stad te begeven alsof het de mijne altijd geweest is... 'doen alsof' ligt in het verlengde van mijn idee dat alles perceptie is en dit mijn leven draaglijker maakt. Berlijn slokt me op en dwingt me mezelf aan te passen mentaal en fysiek, de eerste nacht is de vreemdste, uit het raam in de verte de verlichte fernsehturm en de rokende schouwen van Vattenfall met hun rode ogen. Vandaag loop ik over de gigantische werf in Mitte, waar men het recentere verleden vervangt door copieën uit een ver verleden, met krullen en al want dat vindt iedereen wel mooi, drink mijn eerste Starbucks koffie die op niks trekt en praat met facebook-Bob over het leven, verandering en de zoektocht, rij met mijn auto vol schildergerief naar mijn atelier voor de volgende twee maanden in de Sonnenallee te Neukölln in een groot gebouw achter de Turkse groentenwinkel en ontmoet er Amerikaans kunstenaar Kottie Paloma en de Deense Lea Sövsö die momenteel werkt aan een moderne versie van 'le sacre du printemps'. Morgen wordt mijn eerste dag werken op deze plek en ik heb er geen idee van wat het resultaat zal zijn, en zo moet het ook voor mij op dit moment. Geen vooropgestelde ideeën, geen concept, alleen gevoel, indrukken, gedachten en deze vreemde omgeving. We zien wel...

José

photo by José Manuel Alorda

niks

Alphonse Vandenpeereboomstraat te Brussel, 4 maanden geleden en nu...