Na de lege winterbar te hebben bezocht op vrijdagavond dalen we, vluchtend voor de toestromende mensenmassa naar het obligate vuurwerk, de trappen af naar het ondergrondse treinstation. Bovengronds werd net een overbodig show-off plein aangelegd bestaande uit leegte, niveauverschillen en nutteloze luifels, maar het is pas achter de schermen dat de menselijke zieligheid zich vertoont, de automatische deuren sluiten zich telkens een trein in snelvaart het perron passeert en de luchtverplaatsing ons in blauw-gele cabines doet vluchten, dit moet één van de meest troosteloze plaatsen op aarde zijn, de affiche met de vraag of mijn leven uitzichtloos is, bevestigt mijn gevoel, zo veel sarcasme kan een gewone mens niet aan. Soms moet je enkel nuchter maar kritisch durven rondkijken om te zien wat de échte problemen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten