Na 7 uur 'fahr'n auf der Autobahn', in de gietende regen door Duitse landschappen, sta ik in de file op de Berlijnse ring en bedenk hoe fijn het is me door een vreemde stad te begeven alsof het de mijne altijd geweest is... 'doen alsof' ligt in het verlengde van mijn idee dat alles perceptie is en dit mijn leven draaglijker maakt. Berlijn slokt me op en dwingt me mezelf aan te passen mentaal en fysiek, de eerste nacht is de vreemdste, uit het raam in de verte de verlichte fernsehturm en de rokende schouwen van Vattenfall met hun rode ogen. Vandaag loop ik over de gigantische werf in Mitte, waar men het recentere verleden vervangt door copieën uit een ver verleden, met krullen en al want dat vindt iedereen wel mooi, drink mijn eerste Starbucks koffie die op niks trekt en praat met facebook-Bob over het leven, verandering en de zoektocht, rij met mijn auto vol schildergerief naar mijn atelier voor de volgende twee maanden in de Sonnenallee te Neukölln in een groot gebouw achter de Turkse groentenwinkel en ontmoet er Amerikaans kunstenaar Kottie Paloma en de Deense Lea Sövsö die momenteel werkt aan een moderne versie van 'le sacre du printemps'. Morgen wordt mijn eerste dag werken op deze plek en ik heb er geen idee van wat het resultaat zal zijn, en zo moet het ook voor mij op dit moment. Geen vooropgestelde ideeën, geen concept, alleen gevoel, indrukken, gedachten en deze vreemde omgeving. We zien wel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten