ok, ik drink rosé, so what

zelfportret - olieverf op canvas - 'staat nog ergens in mijn vroegere thuis besef ik nu'

Het is een vreemde wereld. Daar waar ik tot enkele jaren geleden nog alle moeite deed om alles onder controle te houden, zekerheid in te bouwen en er voor te zorgen dat alles zo snel mogelijk geregeld werd, veranderde mijn instelling, eerst begonnen door het knagende gevoel dat er iets schortte, ondertussen door de turbulente periode waarin ik mij bevind. Alsof iets in mij schreeuwde om bevrijd te worden, het hart dat terug begon te kloppen en riep dat het tijd werd om zich te openen, naar de wereld toe. Keihard is het volgen van het hart, moeilijker dan het volgen van het verstand. En eens dat hart wakker schrikt is er geen stoppen aan, wordt alles overhoop gesmeten en krijgt de onlogica en de daarmee gepaarde angst vrij spel. Niets is nog zeker, maar ik voelde dat ik het moest wagen, ik had geen keuze. Deed ik het niet wist ik dat ik er spijt van zou krijgen, deed ik het wel moest ik mij klaarmaken voor de meest bizare trip ooit. Die van de onzekerheid, mezelf terug uitvinden, maar vooral, en dat besef ik nu meer dan ooit, de kunst van het alleen zijn. Want niemand vult de existentiële éénzaamheid die in ons allen schuilt in. Daartoe is niemand in staat, enkel ikzelf. En dat is nu nog steeds mijn grootste zoektocht, de kunde van het alleen zijn, mezelf goed voelen door wie ik ben, met al mijn gebreken, trauma's en wispelturigheden, maar ook met al mijn kunde, kennis en positieve eigenschappen. Ik stel ondertussen rekeningen even uit, open mijn mails wanneer ik er klaar en sterk genoeg voor ben, vermijd sommige dagen me te confronteren met de huidige trieste gebeurtenis in mijn leven. Het is alsof ik mijzelf terug moet uitvinden en versterken dat wat ik miste in mijn leven en relatie: eerlijkheid, openheid, en geloven in dat wat ik belangrijk vind voor mij, mijn kunst, vrienden, opkomen voor mezelf (wat niet evident is) en deze éénmalige kans ten volle benutten om mijn zelfbeeld bij te sturen en er voor te gaan, niet meer in de opgelegde vorm waaraan ik dacht te moeten voldoen, maar uit te zoeken wat mij het best past, onlogisch, mezelf uitdagend. En dat wringt, op de meest onverwachte momenten, huilend, lachend, verrassend of gewoon, menselijk en bovenmenselijk, zwart en wit, alhoewel mijn ex-man mij steeds zei dat ik grijs moest leren denken. Ik versta dat grijs, maar het boeit mij duidelijk niet. Het heelal ontstond ook in het totaal donker om over te gaan naar stralend wit gecombineerd met diep zwart. Creatie vanuit chaos ontstaan vanuit een duidelijk elementair en oneindig energiek punt. Iets vanuit het niets bestaat, ook al geloven er velen hier niet in. Maar mijn studie van het heelal, zijn ontstaan en evolutie doet me vermoeden dat net daarin de enorme kracht schuilt. De overtuiging dat oneindigheid bestaat, dat iets uit niets kan ontstaan, dat alle wetenschap waarachter we ons sterk voelen nog in zijn kinderschoenen staat en nog op zijn grondvesten zal daveren. En het mooie is dat ik iemand ontmoette die mij laat daveren in al mijn vroegere zekerheden, die mij confronteert met de realiteit in al zijn hardheid maar voelt dat ik tijd nodig heb om te evolueren. En de gewoonweg mooie constatatie dat geluk niet alles is, dat net dat fluctueren boeiend en interessant kan zijn. Net zoals de evolutie soms miljoenen jaren nodig had om ergens te geraken. Alleen heb ik niet zo veel tijd maar staan we als mens een stap voor door ons verstand en de mogelijkheid tot  communiceren, wat geen vanzelfsprekendheid is ondervind ik ten gronde in de afhandeling van mijn scheiding. Dertig jaar samen delen is geen garantie tot elkaar verstaan. En dat is een grote les. We zijn allen alleen en weten nooit hoe iemand anders de wereld ziet, wat die verlangt of hoe zijn moleculen, genen, opvoeding of behoeftes zich verhouden tot de wereld. Politie, militairen aan onze grenzen, wetten of het beschermen van eigen bezit of verworvenheden zijn enkel het in stand proberen te houden van denkbeeldige zekerheden die maken dat we niet worden geconfronteerd met het in vraag stellen van het leven, van ons geluk en ongeluk. En of dat nodig is, is een andere vraag. Maar ik voel dat het een noodzaak is willen we voldoen aan onze taak: evolueren.

structuren

Life behind the Structures - pen & watercolour on paper

Deze week werkte verhelderend. De sessie met mijn therapeut was zwaar omdat er doorbraken komen in mijn zoekproces en het verlangen om mezelf bij te sturen omdat ik niet verder kon op de manier waarop ik emotioneel leefde. De twee zware trauma's werden me eindelijk eigen, ik begreep ze, als betrof het een bedrijfsscreening, de structuur waarbinnen ik beslissingen nam of verbindingen maakte, of net niet maakte. Het emotioneel niet deel uitmaken van een familie was een eerste structuur die maakte dat ik dacht alles zelf te moeten aanpakken, zonder hulp van buitenaf of anderen, mijn eigen wereld te creëren als tegengewicht. Mijn studies in Gent en het kotleven bleken een bevrijding. Het brutaal ontdekken na tien jaar relatie, dat het helemaal niet de relatie was die ik dacht dat ze was, was de grootste confrontatie met de herkenning van de onrust die mijn leven de laatste jaren overnam, het constante idee, de ruis, dat wat mij blij of gelukkig maakt, misschien helemaal niet is wat het blijkt, dat er altijd een kans is dat ik agressief wordt wakker geschud uit mijn droom, met een frontaal bulderlachend publiek op de tribune. Dat verklaart mijn verzet tegen rust, aanvaarding en het geloven in mijn geluk op het moment zelf. Het leven achter de structuren blijkt ingewikkelder dan gedacht. En dan nu sinds zes maanden krijg ik de kans om het opnieuw aan te pakken, eerst door volledig alles achter te laten en een reset periode door te maken, dan door stilaan krachten te herwinnen en stap voor stap mezelf terug te programmeren, in de mate van het mogelijke natuurlijk. Gepaard gaande met enorme angst, onzekerheid en het creëren van nieuwe structuren die bij mij passen en hopelijk bijsturen wat nog bij te sturen valt. Het genezen van een hart is moeilijk combineerbaar met het gebruiken ervan, net zoals mijn lichaam zich nu begint te verzetten tegen sigaretten en drank, de volgende uitdaging. Gisteren zat ik in het zand van de speeltuin in Park spoor Noord, met een portie nacho's, een Stella, een sigaret, na mijn eerste papier en verf achter te hebben gelaten in mijn nieuwe, tijdelijke atelier, en kon genieten van het alleen zijn, maar op dat moment ook wetende dat er vrienden zijn, andere mensen die om mij geven, waar ik om geef, die mij kunnen helpen, die ik kan helpen, waarbij ik voel dat er boeiende dingen kunnen ontstaan, nieuwe structuren, maar deze keer met het inzicht dat de onrustige stem die zegt dat het allemaal misschien niet klopt en er voor zorgt dat ik op mijn hoede ben, niet noodzakelijk mij moet beïnvloeden in mijn gelukkig zijn. Ik herken ze en dat is al een begin. Heel voorzichtig ontluikt mijn enthousiasme in het leven, het leerproces gaat verder. Er komen boeiende tekeningen aan, ik voel het!

cut the crap

Lezen dat je ex bang is van mij bevestigt de gespletenheid van het leven. Aan de ene kant vind ik dat een idiote opmerking, zeker na de voorbije maanden waarin ik mij op de achtergrond hield, aan de andere kant streelt het plots vandaag mijn ego. Ik de sterke, alhoewel ik diep een emotioneel experiment ben, of misschien niet. Het kan altijd erger. Vanmorgen stond ik op en voelde me als een gewone mens op een maandagmorgen, en ja dat verontrustte mij. En het feit dat dat mij verontrustte, verontrustte mij ook. Ik bekijk mezelf als op een afstand en herken de patronen, besef waarrond alles draait in deze wereld maar blijf halsstarrig vragen stellen, eerder op een experimentele en mij boeiende manier. Des te meer lach ik met mezelf dat ik binnen een uur vijf planten ga verhuizen vanuit mijn vroegere woonst naar mijn (als alles goed verloopt, want nog steeds afhankelijk van hem) nieuwe terras. Neen geen televisie of bed of tafel, boormachine noch stoel. De geruststelling van de man waarmee ik dertig jaar deelde dat hij niets zou verhuizen dat van mij is, maar toch even extra meldt dat hij de muziekinstallatie meeneemt bevestigt mij in mijn anders denken en logica. Ik volg niet meer en berust in mijn zijn. Ik maak op dit moment chili con carne voor de vriend die mij helpt, ook al bereidde ik vandaag 20 liter op mijn werk. Het is een idiote bedoening, maar op één of andere manier biedt die onlogica mij troost, zegt die mij dat niet alles moet verlopen volgens vaste patronen, mijn tekeningen bieden mij houvast en vertalen de inspiratie die ik krijg door deze periode. Misschien ben ik inderdaad iemand om bang van te zijn, maar dat is dan maar goed ook. Dat liever dan mezelf te plaatsen op een bidprentje en te genieten van de betuigingen. Wat zou het éénvoudiger zijn als ik niet nadacht, ik word geconfronteerd met mezelf en wie ik ben, hoe ik in elkaar zit, en zie stilaan de voordelen er van in, het is wie ik was als kind, toen al voelend dat gewoon meegaan met de verwachtingen niet was weggelegd voor mij, dat er iets in mij zat dat vroeg om gevoed te worden, de enorme kans die wordt gegeven om te onderzoeken en bevindingen te vertalen. Misschien is dat levenskracht, en vat mijn laatste tekening die ik net maakte alles samen. Cut the Crap! We zijn hier bijeen voor een fractie van de tijd en moeten er het beste van maken en dat kan alleen door dieper te gaan dan oppervlakkig geneuzel.

everybody hurts

Wat is het enorm moeilijk om evenwicht te vinden, dat heb ik de voorbije week ondervonden. De vakantie die ik mezelf verplichtte te nemen bracht me op de meest onverwachte plekken in Frankrijk en Italië, ontmoette er de meest bizar vriendelijke mensen, zag plots de wereld op een andere manier, die van het toeval en intuïtie, niets gepland en daardoor des te boeiender, daarom niet makkelijker of rustig. Vergelijkbaar met de voorbije vijf maanden waarin niets meer zeker was, waarin ik mij moest laten leiden door diezelfde intuïtie en gevoel. Weg zekerheid, vooraf geplande invulling der verwachtingen of vanzelfsprekendheden. Thuis wachtte de notaris, de nieuwe confrontatie met mijn ex-man die me droog meldde dat de ouders van mijn petekind in 'ons' huis wonen met de extra informatie dat zij vonden dat ik akkoord moest gaan zonder mij te contacteren. Voldongen feiten, beslist buiten mij, maar die weergeven dat het tijd wordt om mijn eigen leven te leiden waarin ikzelf kan beslissen over zaken die mij aanbelangen. Ook al begrijp ik de situatie en hou ik vol om menselijk en empathisch te blijven. Mezelf moeten aanpassen aan het nieuwe leven van iemand waar ik dertig jaar heb mee gedeeld, in goed en kwaad, is te veel geworden, ik ben te loyaal, een ouderwets begrip. Mijn natuurlijke aanleg, lees het domme stemmetje achterin, om het ergste te denken helpt mij niet in het oprichten van een eigen leven. Nochthans gaf de energie die ik verkreeg door mijn roadtrip me vleugels, kookte ik als nooit te voor op mijn boeiende werk, verkreeg ik een fantastisch mooie kans om te schilderen op een uitzonderlijke plaats in een met hart en ziel opgericht project en voelde me vol nieuwe energie. De mooie uitnodiging van goede vrienden om uit te rusten in Fraipont nam ik vol enthousiasme aan, de trein op, door de prachtige Vesderstreek, slapen in een hangmat voor een voor mij perfecte 'cabanne' in het woud waarbij de herten nieuwsgierig kwamen kijken. Back to basics, waarvan ik enorm hou, Patricia de Martelaere houdt me gezelschap in haar ontleding van het Taoïsme, de voorwaarde voor grootsheid is het herkennen van de kleinheid en het niet nastreven van grootsheid en dan toch weer wel. Een plek die mij al enkele keren belangrijke noodzakelijkheden in mijn leven heeft doen inzien. Een prachtig intens gesprek bij een glas goede wijn en de nodige sigaretten, eerlijk en direct. En dan vandaag regent het als ik wakker word, en plots is er weer dat éénzaam gevoel. Ik sta er alleen voor. Niemand kan voor mij invullen wat ik mis. De grootste les die ik kreeg in de voorbije gebeurtenissen. Woody Allen gaf me troost. Een relatie aangaan met Emma Bovary via een ineengeknutselde tijdmachine is ook niet alles. Zeker niet als het misloopt. Risico's nemen hoort bij het leven besef ik stilaan. Eindigen in een vertaalboek waarbij de hoofdletter A je achtervolgt op grote poten kan het gevolg zijn. En misschien komt het daarop neer. Zekerheid nastreven met een lange relatie tot gevolg of het nemen van risico's en nieuwe dingen ontdekken waardoor het alfabet jou wel lust. Laat ons er even van uit gaan dat een agressieve letter misschien ook fijn kan zijn? We zijn en blijven alleen en de enige plek in heel dit circus is in het lichaam en onze geest. Niets aan te doen. Ik ben een weg ingeslagen die niet zegt wat volgt.