Ik voel al vanaf het passeren van de aluminium kassa's wat ontheemding betekent. Langdurige ontheemding kan aanleiding geven tot ziekte, of indien tijdelijk positieve effecten door het van op een afstand bekijken van je verleden om weer greep te krijgen op het leven. Hier op deze plaats hangt de misselijk makende permanente ontheemding, subliem geproportioneerde gebouwen geconstrueerd vanuit een perfect aanvoelen van verhoudingen, materialen en vormen, werden verwijderd uit hun oorspronkelijke context en terug opgebouwd in een veld, met als zieligste deel de oude Vleeshuisbuurt van Antwerpen midden in een sparrenbos, met een EXPO '58 café in één van de prachtige middeleeuwse trapgevelhuizen, op het gelijkvloers van een ander de openbare toiletten.
Ik zal er terug heengaan om de machtige hoeves te bewonderen, hun wilde, omhaagde groententuinen, de fruitbomen tegen de onregelmatige gevels, het verweerde hout, stro en meesterlijke balkconstructies, de perfect huiselijke sfeer binnen en zoals ik ooit schreef over Montmartre, een anachronistisch modernisme uitstralend, om dan snel, alvorens mijn weeïge maag het overneemt, mijn eigen heem weer te vervoegen.
Door de gewijzigde erfgoedwetgeving in België mogen gebouwen van historische waarde enkel nog in situ geconserveerd worden en aldus breidt Bokrijk niet meer uit, gelukkig maar.
