Ik reed deze morgen met mijn fiets door de stad en zag grijs, grijs in de gebouwen, de lucht, de mensen. De machine 'maatschappij' begon te draaien, de economie kwam op gang onder het waakzame oog van camera's... Aan de overkant van het plein zag ik de vreemde zwartharige vrouw die dansles geeft, en ik besefte dat datgene wat de wereld menselijk en leefbaar maakt het individu is en niet de massa, uniek met zijn verhaal, visie op de wereld en zijn vermogen om het raderwerk creatief te benaderen of te manipuleren, mensen die nog geloven in verandering, in intimiteit en aandacht en het logisch denken overstijgen en dit vooral willen delen met anderen. Godzijdank bestaan die mensen nog en holt niet iedereen naar het Sportpaleis.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen