
27 dec 2010
museum van het afscheid- work in progress

work in progress- acryl on canvas - 200 x 1000 cm
Vandaag ben ik weer gaan schilderen in het verlaten gebouw met veel ruimte... het doek van 2 op 10 meter, acryl op canvas. Experiment met ruimte, sfeer en indrukken die ik opdoe met hedendaagse dans, anatomie, de atlas van het heelal en de plaats of het belang van de mens in het oneindige, hallelujah. Afzien in combinatie met genieten, tevreden zijn en tegelijkertijd ontevreden, een foto nemen en ontdekken dat op de foto het werk beter is dan in realiteit, maar vooral kou lijden in dat eenzame universum zonder zuurstof. Ja, een mens doet zichzelf wat aan in zijn zoektocht naar waarheid, die dan uiteindelijk ook niet bestaat natuurlijk. By the way, we eten vanavond spaghetti bolognese, en dat is ook wel fijn.
21 dec 2010
kerst
'k verjaar... en kerst... en oudjaar... en grijs en donker. Trieste buren doen net waar ze zin in hebben, ieder voor zich. Volgens Belgische normen moet je dan achterbaks ingrijpen, ik stuur daarentegen een gevat mailtje met komische inslag, maar met voldoende verontwaardiging. Zowat alle vrienden kennen wel het verhaal van die ene buur die eist dat je je bomen omkapt in je tuin, wat me onvoorstelbaar triest maakt, wat een discrepantie tussen realiteit en goede voornemens of mooie idealen. Het menu voor kerst met vier vrienden is opgesteld (oesters, pastinaaksoep, garnaalkroketten, wild met geglaceerde wintergroenten, een Noors peperkoekenhuis...) , het aperitief in Gustav voelt aan als een romantisch weekend in Wenen, thuis steek ik het haardvuur aan. De laatste les hedendaagse dans vandaag was als een therapiesessie, volle maan lonkt, tristesse wordt omgezet in contemplatie, morgen start ik in Geel aan het museum van het afscheid.
20 dec 2010
19 dec 2010
Neo
Heerlijk, hoe je jezelf kan blijven confronteren met nieuwe dingen, personen, invloeden... en dan nog dankzij Brugge & Luc Tuymans, zag ik mijn eerste schilderij van Neo Rauch en voelde me ongemakkelijk. Ik zocht een boek in de bib, en bleef steeds opnieuw nieuwe dingen ontdekken, elke keer ik het opensloeg. Als een modern sprookjesboek, kinderlijk en volwassen tegelijk, vrolijk en zwaarmoedig, optimistisch en pessimistisch. Vandaag kreeg ik een nog mooier boek en stel nog even uit om er in te springen en op avontuur te gaan, in deze droomwereld, vol herkenbare beelden uit het verleden, robotten, boerinnen, vervaarlijke vissen en onbestaande wezens in snoep- en modderkleuren. Wat heerlijk, die universele taal die niet te spreken valt, maar diep van binnen organen en bloed plagen en van plaats verschuift.
16 dec 2010
Takashi Murakami for louis vuitton
Deze video maakte Takashi Murakami voor het merk Louis Vuitton. Deze firma begreep 100% dat durf en visie loont , muziek (Different Colors van Fantastic Plastic Machine) en beelden zijn perfect, weg met het oubollige imago, welkom Madonna, U2 en Japanse grafiek, die me trouwens overweldigde en plezierde (oef, ik heb het woord plezier nog eens gebruikt) op de tentoonstelling in Brugge. Leve de toekomst, leve het geloof in de toekomst, hoera!
rood
Twee dagen kuis ik ons appartement TOIT, tot het bereik van fierheid op eigendom, wat later kruis ik de kleine buurvrouw: "zeg, ik heb de petitie niet ondertekend, jullie doen niks verkeerd". Een interne ontploffing nam plaats, de eigenaars die hun appartement kochten in de jaren '70 hebben de buurt zo zien veranderen dat aanval het enige alternatief is. Achterbaks gekonkelfoes, mistroostige verbittering, overdreven gemoei, maakt dat ik vandaag mezelf een aardbeitaart koop, en een kerstboom, én lichtjes, alles om terug aan de positieve kant te geraken. Ik loop in de druilerige regen door de straten en voel plots terug meer aansluiting bij bakker André met zijn ontroerend volkse patisserie in de Diepestraat 55, de kerstlichtjes van de Krak, de Marokkaanse snackbars die stilaan meer geld beginnen te investeren in hun inrichting, herinner me plots hetzelfde gevoel als in Shoreditch, Spitalfields, tien jaar geleden. Na pasta met champignons, veel peterselie, tijm, peper, zout en pecorino, stap ik door de sneeuw naar Red Fish voor de opening van de tentoonstelling Torino-Anversa, een uitwisseling tussen Turijn (een fantastisch mooie stad) en Antwerpen in teken van hoofdstad van de jeugd en geniet van de fantastisch knappe ruimte en Vedett, kom Pepa tegen op straat, steek de sleutel in het slot, sluit de deur, schenk mezelf een glas Montepulciano D' Abruzzo in, luister naar Monolake en zucht... hoera! terug aan de positieve kant!
12 dec 2010
David Lynch
Waarom spreekt David Lynch ons zo aan. Heel simpel ( en dan ook weer niet natuurlijk )! Omdat het leven rondom ons zuiver David Lynch is. Tenminste als je het wil zien, want toegeven dat het leven horror is, is geen vanzelfsprekendheid, er zijn al voor mindere reden mensen geëxcommuniceerd, en kijken naar de slimste mens is natuurlijk iets leuker voor de doorsnee meesmuilende CD&V familie ( zo dat is er even uit, vergiffenis aub ). Dus volgende keer als U op stap bent met 'the kids' wijs hen dan even op die éénzame dooie boom die in brand staat, op die oude heks in het centrum van Namen wiens leven altijd een hel is geweest, op de kapotte Hiëronymus Bosch-kop van de drugsverslaafde vader naast de bib, en voel die mengeling van afgrijzen en herkenning, want uiteindelijk zijn we allen een fractie van een seconde... horror.
Ardennen
We pikten er de juiste week uit om te vertrekken, het sneeuwde en de Ardennen lagen er verlaten, doodstil en wit bij. Barvaux is zo'n dorp waar stedenbouw niet bestaat en alle verkeer tot aan de kerk rijdt om daarna weer in alle richtingen te verdwijnen, liefst snel. De eerste drie dagen reed ik 110 km heen en terug naar CCHasselt voor m'n extreem trage optreden in 'Play' van Eric Raeves en keerde via de tunnels van Luik terug aan een gemiddelde schuifsnelheid van 30 km/uur, de Noorse chalet vol vuur en kerstbier. Te voet stapten we door de sneeuw naar Durbuy en terug op het magische pad langs de zwarte Ourthe, bomen omver geknaagd door onzichtbare bevers, brokkelige rotswanden en melancholische landschappen alsof we beiden dood eeuwig zouden verder dwalen. 's Nachts werd ik wakker door een onhoorbaar laag gebrom vanuit de grond, stond op en ging bij 0° buiten staan, brutaal ingehouden gebrul van everzwijnen in de nabije bosrand en vallende sneeuwpakken uit de suizende sparren maakten me blij, de megalieten in Wéris zijn 5000 jaar oud en staan, temidden het uitgestrekte dal, als grote vraagtekens, gewoon stenen, een weg, enkele bomen, niks meer.
yes... but is it art, darling?
Soms kom je zo'n vitrine tegen, waarin alle denkbare en ondenkbare combinaties staan uitgestald. Zo'n winkel waarvan je je afvraagt hoe ze overleven, misschien helemaal niet, kommer en kwel. Lelijkheid maar ook weer schoonheid door de poëzie van de voorwerpen, de opstelling ervan als betreft het 'n kunstwerk, een bewuste compositie om verval en verloren onschuld toonbaar te maken, een lege fles met flessenkuiser, blauwgeworden bladeren van de plastieken orchideeën, anti-marter spray naast dode zeezout, stoffer en blik in paars plastik, een slot...
ontroering alom achter glas in een afgelegen dorp.
2 dec 2010
open voer voor discussie


Vandaag stapte ik door de Turnhoutsebaan en ok, het weer was er niet naar, maar over triestheid valt hier niet te twisten en over 'elite' nog minder. Want we zijn toch allemaal gelijk, niet?
Abonneren op:
Posts (Atom)