We pikten er de juiste week uit om te vertrekken, het sneeuwde en de Ardennen lagen er verlaten, doodstil en wit bij. Barvaux is zo'n dorp waar stedenbouw niet bestaat en alle verkeer tot aan de kerk rijdt om daarna weer in alle richtingen te verdwijnen, liefst snel. De eerste drie dagen reed ik 110 km heen en terug naar CCHasselt voor m'n extreem trage optreden in 'Play' van Eric Raeves en keerde via de tunnels van Luik terug aan een gemiddelde schuifsnelheid van 30 km/uur, de Noorse chalet vol vuur en kerstbier. Te voet stapten we door de sneeuw naar Durbuy en terug op het magische pad langs de zwarte Ourthe, bomen omver geknaagd door onzichtbare bevers, brokkelige rotswanden en melancholische landschappen alsof we beiden dood eeuwig zouden verder dwalen. 's Nachts werd ik wakker door een onhoorbaar laag gebrom vanuit de grond, stond op en ging bij 0° buiten staan, brutaal ingehouden gebrul van everzwijnen in de nabije bosrand en vallende sneeuwpakken uit de suizende sparren maakten me blij, de megalieten in Wéris zijn 5000 jaar oud en staan, temidden het uitgestrekte dal, als grote vraagtekens, gewoon stenen, een weg, enkele bomen, niks meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten