Heerlijk, hoe je jezelf kan blijven confronteren met nieuwe dingen, personen, invloeden... en dan nog dankzij Brugge & Luc Tuymans, zag ik mijn eerste schilderij van Neo Rauch en voelde me ongemakkelijk. Ik zocht een boek in de bib, en bleef steeds opnieuw nieuwe dingen ontdekken, elke keer ik het opensloeg. Als een modern sprookjesboek, kinderlijk en volwassen tegelijk, vrolijk en zwaarmoedig, optimistisch en pessimistisch. Vandaag kreeg ik een nog mooier boek en stel nog even uit om er in te springen en op avontuur te gaan, in deze droomwereld, vol herkenbare beelden uit het verleden, robotten, boerinnen, vervaarlijke vissen en onbestaande wezens in snoep- en modderkleuren. Wat heerlijk, die universele taal die niet te spreken valt, maar diep van binnen organen en bloed plagen en van plaats verschuift.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten