sex!

En zo is het openingsweekend van het 'Museum van het Afscheid' achter de rug. Opgelucht omdat het werk achter de rug is, fijn omdat het geheel geïntegreerd wordt in een sociaal project zonder poespas, zalig omdat de zon binnenscheen, het buiten vroor, en goede vrienden langskwamen om mijn werk en dat van mijn collega's te delen, fantastisch omdat het deugd doet even de stad uit te rijden en in een verlaten appartementsblok een pint te pakken met Anita en Mia achter de bar met hun warm hart en franke tong, Hilde gedreven danst tussen uitgeslagen honingraten en buiten lijnen worden getrokken op het gazon, een nieuwe trend, geen bouwproject zonder rekening te houden met de bewoners, met de menselijke kant, ieders gevoeligheden, herinneringen, toekomstverwachtingen. Het aftasten van de grens tussen sociaal & individueel, eigen demonen en gedeelde, overeenkomsten en verschillen, Biosphere spelen als achtergrond bij mijn werk en bemerken dat het mensen beroert, en 's avonds terug de snelweg op naar Antwerpen, alwaar Filip plannen maakt om richting Berlijn te vertrekken, moe van de enggeestigheid van ons Vlaams bestand. Ik lig al enkele nachten wakker van de discrepantie tussen de oneindigheid van het universum, zwarte -en wormgaten, de relativiteit van tijd, en onze beperkte kennis en omgeving, en vermoed dat dit nou net de gedrevenheid vormt van mijn zoektocht zonder te vervallen in blindelings vertrouwen in één 'geloof'... STOP met al dat gepraat!

acrylverf op behang, linoleum en bepleistering - appartement in 'Den Drijhoek' Geel - 29.01.2011

get up!

Soms mis ik wel eens die zotte jaren '80. Weet U waarom? Wel kijk even naar de Flying Lizards met hun versie van James Brown's sex machine en geniet van al die zotheid! We dansten op dit nummer in de LP in Gent tot 's morgens terwijl Katzé platen draaide, Kid Creole naast ons stond te dansen, we spuitbussen boven haalden en de muren vol onzin spoten, Kristin ons nadien champagne trakteerde terwijl X ons toevertrouwde dat hij net met George Michael had geslapen... oh.... my... god!

museum van het afscheid

invasion of the spots!

vernissage  

29 januari vanaf 14 uur

Den Drijhoek - Geel

SUSHI-time

maandagavond was sushi-avond, er werd weer vrolijk geëxperimenteerd en genoten van kleur, geur, smaak en vorm... Binnenkort trek ik naar Hasselt en leer tien vrouwen sushi maken, misosoep bereiden en ondertussen stomen we dim-sums en proeven van de saké!

bunga bunga

Het is een fenomeen dat al lang escaleert in Italië. Vijftien jaar geleden waren we in een discotheek in Zuid-Italië waar enkele schaarsgeklede vrouwen optraden, waarna de presentator luid door de micro riep: "Applause per le mulates!" Op de RAI lachen we soms wat af met de slechte plastische chirurgie en hebben plaatsvervangende schaamte voor de vrouwen die er passeren in de meest idiote shows. En nu lees ik staat er iemand recht,  Lorella Zanardo, die het niet meer kan aanzien en zich schaamt voor het beeld van de vrouw aan een vleeshaak, met opgespoten lippen, de Italiaanse vrouw als louter sexobject en achterlijke bijzettafel. Ze maakte deze video 'Il corpo delle donne' in het besef dat 80% van de Italianen tv als enige informatiebron gebruikt.

OISHINBO

Ik krijg van iemand dierbaar een cadeau, en als die persoon je beter kent, in dit geval Jean-Philip en Filip, is het soms iets dat je terug laat beseffen wat je echt belangrijk vindt. In dit geval een Japanse manga strip, Oishinbo, een fascinerend avontuur in de wereld van de Japanse kookcultuur. Afgezonderd in het bos begon ik eraan, bij kaarslicht, van achter naar voor, van rechts naar links en was verloren. Ik nam mijn pen en ontwierp een eigen stek in de natuur, alle details, en droomde van die ene plaats weg van de economische kloktijd, smeedde snode plannen om absoluut vegetariër te worden, genoot van de Japanse ideeën rond eten, koken en zuiverheid, maakte een Japanse tekening, knipte een dennentak af en plooide die volgens de Ikebana methode naar mijn eigen wil, las even later de filosofe Joke J. Hermsen's 'Stil de tijd' met een koplamp op mijn hoofd in bed en legde af en toe een stuk vochtig, zelf gekapt hout op het vuur, pleidooi voor een langzame toekomst, tijd voor meer innerlijke tijd, rust, verveling en... wachten, de enige voorwaarden tot creativiteit.

recept

gevulde champignons geïnspireerd door 't bos
° grote champignons om te vullen
° bussel lente-ui
° blok feta-kaas
° walnoten
° versgemalen peper en grof zout
° kleine rode peper fijngesneden

Verwijder de stelen uit de champignons. Leg de hoeden omgekeerd in een bakblik met olijfolie. Vul de champignons met een blokje feta, peper, grof zout, olijfolie, twee halve walnoten, bestrooi met het pepertje en de fijngesneden lente-ui en zet ongeveer twintig minuten in een voorverwarmde oven op 190°. Onvoorstelbaar lekker en bossig!

afsluiting

Een afsluiting kan ook éénvoudig en goedkoop zijn, vol vogels, rupsen en kevers én boeiend om naar te kijken.

portret

Japan - stift en potlood op papier - 21.01.2011

textuur II

oef, eindelijk materialen met een stuk af, natuurlijk of zacht gebouwd, met wederzijds respect en zo veel meer geest dan dat verrekte minimalisme of perfectionisme, want het leven is meer dan controle alleen.

zondag

zondag

we wandelen langs een kronkelende betonweg

slagen de zandweg met de grote beuken links in

zien éénzaam in het landschap twee jonge mannen 

op een weide van de Netevallei lopen

een metaaldetector in de hand

vragen hen wat ze hopen te vinden

" kogels uit de oorlog en  'en passant' zijn we weg van 't vrouwke"

extra informatie

dringend!!! STOP met al dat gepraat

Ik opende de fles en schonk mezelf een glas in, stak een sigaret op en schreef. Zoals reeds aangehaald betekende het schrijven niets, maakte het eerder deel uit van mijn zoeken naar een manier om datgene wat zich afspeelt in mijn brein weer te geven, het doelloze verblijf in tijd en ruimte, een hoogst individueel gebeuren dat ooit door een therapeute werd beschreven als het nastreven van geluk. Het boeddhistisch klooster te Huy had me op jongere leeftijd gecharmeerd, hoogstwaarschijnlijk door zijn plaatsvervangende spiritualiteit nadat de katholieke kerk me een kaars in de hand had geduwd op weg naar het altaar, omringd door fresias en anjers, en het lichaam van Christus in de vorm van een kartonnen jeton m'n mond werd ingeduwd. De boeddhistische leer staat in het opzicht van eerlijkheid en intelligente benadering van de relatie individu-gemeenschap in stevigere schoenen en koestert de noodzakelijke sterke band met de natuur, alwaar het mysterie van het leven zelf te vinden is. M'n buur links mekkert over de vallende blaadjes van m'n bamboe, die van rechts kreeg een beroerte nadat klimop het had aangedurfd om de hoek te groeien, met de ontsmetting van z'n tuinverlichting dat het takje had beroerd als gevolg. Territoriumdrang is een gevaarlijk beginpunt, de vertikale begrenzing tussen eigendom en lichamen. De danseres begint bij het geraamte, de wervelkolom, de ene beweging genereert de andere en onder het oplossen van begrenzing durf ik eindelijk ruimte innemen. Een dictatuur van vrijheid in denken en handelen zou geen slecht idee zijn, los van economische tijd, laat ik snel een pamflet schrijven dat ik dan verscheur wegens te absurd! Het maisveld ligt gelijnd naast de Nete en wacht om geoogst te worden. De danser gaf zijn job op en smeet zich in de wereld van de dans, pijnlijke spieren, wonden en kneuzingen om zichzelf levend te voelen, het achterhuis  werd een plek vol beweging, de wereld leek nooit zo ver af. Ondertussen zit mijn moeder op een plastieken stoel, een Jupiler in de hand, de paletten knetteren vlammend de Magritte-lucht in, de gensters vliegen als een zwerm vuurvliegen tussen de ranke zuilen van de populieren. Ze luistert naar de man die z'n job opzegt om zich in de wereld van het culinair barbecuen te storten, vader wijst me op de auto's op de parking. De zon komt op rond vijf uur 's morgens, een kat krijst in de tuin, de zenuwslopende nacht loopt ten einde en lost z'n greep op mijn gedachten.

sauna

ik zit koud op een houten bank onder de sparren, ik stook vuur in de kachel, de rook vliegt langs mijn gezicht en nestelt brandgeur achterin mijn neus, 20, 30, 40, 50, 60, 70, 80°. Ik ontdoe me van mijn kleding en stap de kleine houten hut in, sluit de deur en het geluid buiten en geniet van de warmte. Eén druppel zweet vormt zich onder mijn arm en baant zich een weg langs mijn zachte flank, gevolgd door meerdere, tot het uit alle poriën gutst, eucalyptus en stoom openen mijn sinussen en laten de grenen planken ongemerkt zwellen. Eens het punt bereikt stap ik naar buiten, laat koud water over mijn lijf stromen en zet me terug op de houten bank, het ruisen van de bladeren, de wind die mijn huid droogt. Ik sta midden in de natuur, heb het niet meer koud en schrijf...

genieten

ik werk in de kelder, de toegang naar onze b&b Ceder moest aangepakt worden, klop oude bezetting van de muren, en schuur met mijn stalen borstel over de baksteen, stofmasker op, mijn armen twintig centimeter langer, mijn longen als na een pak sigaretten en verkrampte spieren. En dan ga ik naar mijn keuken en trek een Ciney blond open, zet me even neer en geniet van dit goudgele, bittere en heerlijke, op dit moment perfecte bier. 

EXP

nog steeds één van m'n favorieten: Frank Bretschneider

recept

simpel vis

° tilapia filets (of duurdere vis als je dat wenst)

° 6 ansjovisfilets

° witloof

° groentenbouillon

° aardappelen

° pecorino

° lente-ui

° peper en grof zout

° boter 

° scheut melk

° nootmuskaat

Stoof de in lengte gesneden witloofstronken in groentenbouillon. Voeg als het witloof bijna gaar is de visfilets en de in fijne ringen gesneden lente-ui toe, kruid met peper en zout, en de ansjovisfilets. Afdekken en garen tot de vis ok is!

Kook de aardappelen gaar en maak puree, voeg melk, boter, zout, peper en nootmuskaat toe. Dien de puree op met veel versgemalen pecorino, extra peper en grof zout erover.

Ongelooflijk simpel maar ongelooflijk lekker met een glas Montepulciano D' Abruzzo.

Neo Rauch

Vandaag zette ik me op een stoel aan een tafel, stak de lamp aan en sloeg het boek open. Via een ondefinieerbare weg werd ik opgezogen in een tornado van emotie, kleur en herinnering, weg van alles en dan toch weer ontzettend hier. Dit werk bijvoorbeeld, dat ik niet één van de 'knapste' vind, maar recht naar het hart gaat en graaft in onuitspreekbaar gevoel. Ik zie de dominante roze radio-toren zonder basis, de verdraaide richtingaanwijzers, de rode schrijnwerker die een boomstam doorzaagt, een kabbelend beekje met onderaan het kleine rad, de man met de boekentas die toekijkt, het verborgen huis linksboven, de man die wegstapt in het bos met ladders tegen rotsen, vreemde bomen sterker dan verwacht onder een 'Japanse' lucht, en herken. De schenker van het boek moet me door en door kennen...

boek: Neo Rauch - Paintings - Hatje Cantz

museum van het afscheid- work in progress

museum van het afscheid - Geel-  work in progress