ik zit met de eerste tas Illy-koffie van het jaar op het terras, het is zondagmorgen 9 uur, binnen Carlo Arrigoni, wierook van Rhadadesh, de sneeuw is weg, de lente hangt een beetje in de lucht. Ik doe een innerlijke oproep aan alle natuurhaters, tuinhaters, bomenhaters, vallende bladhaters om dit jaar een verantwoordelijkheid te nemen, het kleine of grote stuk open ruimte rond, achter of voor het huis te veranderen in een tuin vol leven, klimplanten door de struiken te laten kruipen, gewriemel tegen gevels, bessen, bloemen, aren, twijgen, zachte en harde bladeren, stammen toe te laten. In de film Avatar wordt de mens verweten hun 'moeder' te hebben vernietigd, en dat is nog niet zo onnozel gezegd eigenlijk. Neem uiteindelijk plaats tussen al dat gewriemel, gelukkig alleen of met twee en een glas wijn, laat kinderen vol verwondering kijken naar beestjes in dat kleine universum, dat ons duidelijk tracht te maken wat we zijn, een verzameling atomen, voor het grootste gedeelte bestaande uit leegte waarin subatomen tegen de snelheid van het licht schieten, datzelfde subatoom dat ooit de oorsprong was van het volledige heelal zoals we dat momenteel kennen, en beseffen dat we nog niks weten.
Misschien daarom dat een tuin met haag en trampoline mentaal ietske éénvoudiger is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten