Schilderen is voor Munch het tonen van het onnoembare, hij lost geen specifieke, aan vooropgestelde idealen gelinkte verwachtingen in, probeert het de kijker niet comfortabel te maken. Angst is een universeel gevoel, angst voor het leven, ziekte, voor elkaar, die iedereen op zijn manier probeert te bezweren. De zee, de natuur, geeft de kunstenaar inspiratie, als groter geheel waarvan wij deel uitmaken, om getransformeerd door z'n ziel, vorm te krijgen op doek, karton, papier, multiplexplaat. Schilderen is als een onderzoek naar mezelf, mijn kijk op de wereld, niet in de eerste plaats om te verkopen, maar als evolutie in de zoektocht naar mijn plaats in de wereld, vanuit een onbehagen en gevoel van absurditeit. Mijn kleine schilderijen, 14 x 24 schilderde ik van foto's die ik nam, en probeerde er een deel van mezelf in te leggen, ik kan niet duidelijk verklaren wat mij in deze beelden aansprak. Mijn Hospital Serie, die ik binnenkort zelf tentoonstel, is een overdonderende ervaring in een verlaten hospitaal, op groter formaat, op een moment in m'n leven dat bergen vol ijzer, anatomie, afzondering en een pijlsnelle, rechtlijnige TGV-reis door grillige horizonten bezit van mij namen, momenten dat ik hulpeloos schreiend in de kou stond met canvas, verf, water in het gebouw vol geladenheid uit het verleden, revalidatie van verminkte mensen, onderdompeling in inox baden vol hoop, knoppen, wijzers en omkleedruimtes. Ik ben nu hier, kijk uit over de duinen en de zee, drink campari, maak notities, lees de filosofe Patricia de Martelaere, en vraag me af... maak ik mezelf in mijn gedachten, maken andere mensen mij, is het leven echt zo absurd als je verder kijkt. Ik zou zeggen "ja", zeker als je het universum van Stephen Hawking leest, en dan toch weer niet, want door de oneindigheid en het fantastisch ontstaan en verder evolueren van het heelal waarvan we maar een klein deeltje begrijpen, groeit m'n ontzag voor deze sublieme creatie waarvan ik deel uitmaak. Doek, verf, borstel wachten op mij thuis, enkel mijn opvoeding en karakter staan mij nog in de weg, alles loslaten en mezelf storten op het avontuur, zonder vrees... Alles probeert me er van te houden verder te zoeken, want mysterie en het niet weten is economisch verwaarloosbaar, Turtelboom kwakt verder: " Tsunami's moeten we hier niet verwachten!" Neen inderdaad, laat ons allen naar frituur 't Draakske' gaan, De Ronde koesteren, zeer knap gedaan, maar uiteindelijk onvoorstelbaar pijnlijk als gemeenschappelijke Vlaamse identiteit waar zo graag wordt over gekakeld, KBC en Electrabel als heilig. Da's mijn probleem, om echt kunstenaar te zijn moet het grootste deel van mijn energie naar mijn wil gaan om te schilderen en niet naar de frustratie in de lelijkheid en enggeestigheid van de wereld, dus hoog tijd om de weegschaal te beinvloeden, tegen beter weten in, mijn 'populieren' staat bij Karin, mijn ' rode boom' hangt aan de muur bij Barbara, mijn favoriete portrettenreeks hangt aan de muur in het architectenbureau Jan V., J.P & F. kijken op mijn portret 'Geert met bril' in Brussel, Lex geniet hopelijk van mijn zelfportret in marcelleke, binnenkort kijk ik zelf voor de eerste keer naar mijn werk
'The Hand' 210 x 1000 cm tegen de wand bij Luc, dat is fijn, laat ons allen daar samen een glas wijn drinken en we zien dan wel verder, niet?
