Dammahütte

Eén bergtocht moesten we doen vond ik, en dus koos ik de Dammahütte. Met onze wandelstokken vol ouderwetse ensignes, de ene een berkenstok, de andere gekocht op de rommelmarkt aan de voetgangerstunnel, water en enkele boterhammen vertrokken we, de geitenboer checkte waar we naartoe gingen, ik vermoed een gewoonte in de bergen, de rechtse zijde van het stuwmeer, niet de linkse die was te gevaarlijk. De prachtigste tuin onthulde zich aan ons, donkere vennen met grijsgroene grassen vol salamanders met oranje zachte buiken, fluoroze Warhol-bloemen tussen de kieren van de granieten rotsen, dennehouten vlonders over zompige grond, diepblauwe gentianen, vluchtende berggeiten en het geluid van neerstortend smeltwater. Het werd een onmenselijke tocht, we bleven klimmen over rotsige paden richting eeuwige sneeuw, de Dammagletsjer die vanuit het dal onbereikbaar leek, werd onze wereld, we duizelden in het hoofd maar hielden vol, we zouden de hut bereiken. En dan na vier uur stonden we éénzaam aan de top en aanbeden vol overgave deze stevige brok natuur, machtig en stil, af en toe het kraken van de ijsmassa, het beest aanvaardde ons. Tijdens de afdaling voelde ik eerlijke fierheid, keek naar het schijnbaar onbereikbare stipje met vlaggenmast daarboven op rots tussen sneeuwvelden en dacht: Had ik geweten dat dat punt ons doel was, was ik nooit aan de tocht begonnen.