Ik spring m'n fiets op, fietsknooppuntenkaart in de hand, op Linkeroever koop ik in een apotheek zonnebrandmiddel en rij richting Kallo, langs een landelijk pad met de expresweg ernaast, brug erover, beland in de haven van Antwerpen, eindeloos opgespoten vlakten met dode konijnenlijkjes, de zon brandt, zwaar vrachtverkeer raast voorbij. Ik bevind me in een desolaat landschap vol stalen buizen, schouwen met rosse rook, wit zand en verroeste draadafsluitingen, ook ganzen met gele jongen ertussen, het rookverbod lijkt me plots absurd naast deze industrie. Na twee uur sta ik strop en kan niet meer verder, het nieuwe Deurganckdok stond niet op mijn kaart, wat wil zeggen dat ik enkele kilometers rond moet rijden tussen twee dokken in, de betonweg tot aan de horizon, links en rechts een dood talud en weer diezelfde vrachtwagens. Na drie uur bereik ik Doel en word nog triester, ik dacht dat korte pijn de beste was, maar dit is een onmenselijke doodstrijd aan de voet van het hallucinante gebouw dat atomen splitst om water te koken, één bom en een groot deel van Europa blijft onbewoonbaar, ik eet mijn broodje met haringsla. Op een studiedag voor kleinschalige logies vond een dame van de Antwerpse toeristische dienst dat we onze gasten zeker naar de haven moesten sturen, en zeker naar het havenpaviljoen aan het MAS, de grote publiekstrekker van deze stad, ik twijfelde toen. Nu ben ik zeker, ik stuur geen gasten naar de haven, laat ze maar wandelen door de stad, eten in den Druiventros achter onze hoek of het Middelheim bewonderen, ik laat ze in de waan dat dit een gezonde stad is om in te leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten