 |
| schelpen & Delfts blauw in mijn atelier - acryl op canvas |
31 dec 2012
30 dec 2012
Mondriaan
En dan zie ik plots weer de blauwe lucht ijl versierd met witte watten, gooi de terrasdeuren open en begin op te ruimen. Berg mijn verfpotten op, snoei de geraniums terug, hang de hangmat en schenk rode wijn met olijven erbij, draai een wollen trui rond mijn lijf en zet me laag op de vloer. Ik lees, Mondriaan, nieuwe inspiratie uit het verloop van het leven en ideeën van andere kunstenaars, andere sferen, tegenslag en volhouden, durven veranderen van richting en opinies, constant aanpassen van mijn wereldbeeld. De wind blaast met felle stoten door het anarchistische bamboebos, ik hoor opnieuw een vogel, een vroege lente aan het begin van de winter, de dagen lengen. Fondue en fijne vrienden kunnen me 's avonds overtuigen af te sluiten met een glas cognac dat me verwarmt, Oostduinkerke komt er aan, de wijdsheid van de zee, de grenzeloosheid van een compositie met zwarte lijnen en kleurvlakken zo maar voor het grijpen.
28 dec 2012
pop-up expo war
26 dec 2012
change!
granen, pitten, zaden en gedroogde vruchten voor een betere gezondheid maar vooral voor een betere wereld.
artists sucks!
 |
| De knoop - acryl op canvas - 60 x 80cm |
Vermits de voorbije weken in het teken stonden van beeld, leek het me des te langer geleden dat woord aandacht kreeg. Alhoewel ik elke morgen de krant lees en over en weer word geslingerd tussen meningen en woordenoorlog ( het artikel van Bart De Wever over kunstenaars en de autonomie van de kunst voelde onbewust dégoutant aan, 'kunstenaar hou je mond want je wordt gesubsidieerd door de staat' , wat dan vandaag even werd bevestigd door de reacties erop, het kunstwerk staat op zichzelf los van elke menselijke inmenging, ook al wordt de dader gesponsord), kreeg ik nog even zin om te spelen met woorden, juist of fout maakt niet echt uit, net zoals filosoferen het uitwisselen van gedachten is zonder waarheid, eerder het zoeken naar de waarheid, of één waarheid, een universeel gevoelen dat ons bindt, ons doet beseffen waarom het toch even de moeite loont om vol te houden. Zonder mezelf te beperken tot datgene wat ik ken, me beperkt werd aangeleerd, waarvan ik vermoed dat het juist is, eerder ontdekken en ruimer denken, oneindig ruimer om net te ontsnappen uit de val van het maatschappelijk denken, ik tegen jou, wij tegen hen, waarheid of foutheid, gemakkelijk populisme vermomd in een intelligent en aangeleerd valse taal, onderhuids aanvallend wat niet in een hokje past. Lap, ik ben weer begonnen alhoewel ik onschuldig wou schrijven, woorden, zinnen, een mooi begin van een nieuw jaar, ik kan het niet laten, er is meer dan afwassen, fietsen of autorijden alleen denk ik toch.
24 dec 2012
woodboy
Wat een heerlijke foto's op deze site... een stille droom, een huis in de natuur, ver weg van de grijze stad. Hopelijk wordt 2013 groener en inventief!
19 dec 2012
KRAFT
 |
| KRAFT - acryl op canvas - 200 x 160 cm |
KRAFT is de titel van dit schilderij. Ik begon alweer zonder doel of ontwerp, tekende enkele beelden over uit tijdschriften uit de jaren '40, oorlogsbeelden, oorlogshelden, reclamevrouwen met Dior aan hun lijf, schoolboeken met insecten en vlinders. Een onmenselijke mengeling van gevoelens, ik vraag me constant af hoe hiermee om te moeten gaan, zocht diep in mij naar gemeenschappelijke punten, de man als stoere roker, de vrouw als benenspreidend sujet, vlinders, tanks, valse identiteit gevende huizen, mieren die neuken, een amorfe okerkleurige vorm op het voetpad.
18 dec 2012
How to draw(n) children
 |
| How to drawn children - acryl op canvas - 200 x 160 cm |
Dit werk werd zeker beïnvloed door mijn herinnering aan mijn kind-zijn, de nieuwe mega-crèche in onze tuin en de opvrolijking van kinderen in het algemeen, ook al is de wereld overbevolkt en wordt het enkel nog erger. Het probleem is enkel in deze tijd nog onbespreekbaar want één van de grootste zingevingen van de mens. Ik vertrok van een oud tekenboek 'How to draw children' vol aanwijzingen om lachende, huilende, boze of lieve kinderen op papier te zetten, ik vond de 'n' achter 'draw' iets realistischer en boosaardiger, kwestie van een tegengewicht te bieden aan de verleuking van het kind-zijn, een leven vol opgekuiste sprookjes, fruitjes, groentjes en valse vleesjes. Het wordt tijd dat er terug een Jan of Piet ontstaat, met beide benen op de grond, en Jonaske terug wordt opgeborgen... of verdronken kan ook natuurlijk.
17 dec 2012
apocalypse
Momenteel des te aangrijpender en emotioneel, deze film van Lars Von Trier over het einde van de wereld en hoe mensen er verschillend mee omgaan.
13 dec 2012
camping colore
12 dec 2012
9 dec 2012
NEEN!
Neen zeggen kost moeite, zeker als je zo loyaal bent als ik. Loyaal tegenover de mensen die ik zelf heb gekozen, geen loyaliteit uit verplichting. Mark Lorimer, danser van PARTS, gaf een bevreemdende workshop gisteren, het lichaam als banaan. Het genootschap met oude en nieuwe dansers, opnieuw een groepsgevoel proberen op te bouwen kost moeite, ik was moe van de ganse week Baris workshop in studio Hybrid, alles kostte me te veel moeite. En toch voelde ik dat mijn dansverlangen nog niet uitgeblust is, integendeel. Ik wil meer dansen, evolueren als dat moest kunnen, vechten tegen de persoon die ik was, vastgeroest en aangepast aan maatschappelijke verwachtingen. Vandaag bleef ik thuis, noem het brossen uit noodzaak, tegen mijn zin maar ondertussen leerde ik luisteren naar mijn lichaam, iets wat de meeste mensen hebben verleerd. Ik loop verloren, trek mijn schilderplunje aan en stort me wild op een schilderij waar ik al lang niet tevreden over ben, het kan me niet schelen, met alle impulsen van deze week veeg ik weg met verf, blog opnieuw, open een fles rode wijn alsof dit noodzakelijk is voor mij om m'n creativiteit los te laten niettegenstaande verschillende theorieën het tegendeel beweren en maak nieuwe plannen. Gisteren zorgde een lek net boven het bed van onze b&b Ceder een uur voor de gasten arriveren voor boosheid. Ik nam de zak cement, voegde de lege voeg van het terras erboven op, verschoof het bed, stelde een korting voor aan de gasten, verzorgde hen extra, Griekse yoghourt met vijgen en honing, een krant & bloemen, resultaat: we hadden nog nooit zo'n dankbare en enthousiaste gasten.
Wat nogmaals bevestigt dat een tegenslag of afgaan op mijn gevoel me verder brengt, alhoewel dit meestal als negatief wordt ervaren, gevoelens zijn trouwens taboe tegenwoordig want helemaal niet zakelijk en manipuleerbaar. Ik dans, ik schilder, volgende week tentoonstelling en vernissage met al mijn goede vrienden, mijn verjaardag, oudjaar éénzaam in het bos, misschien heb ik het nog niet zo slecht.
 |
| Cynthia Loemij en Mark Lorimer |
4 dec 2012
TPFCS
Ik vraag me al enkele weken af of het aan mij ligt of de periode van het jaar, de recente verkiezingen of een andere nog onbekende reden? Vanmorgen werd ik van het fietspad gereden door een auto en half op de koffer liggend, stapt een Antwerpse man uit die me daar bovenop ook nog de huid vol scheldt in het midden van het drukke kruispunt. Voor hij terug in z'n veilige capsule stapt schreeuwt hij 'strandjanet' in m'n gezicht. Daar sta ik dan, ik voel me er niet beter door, ik had mezelf nog nooit zo bekeken met m'n versleten jeans en oude schoenen aan. Het versterkte de sfeer die reeds in mij sloop toen ik de krant vanmorgen las waarin vooraanstaande Belgische kunstenaars hun bezorgdheid uitdrukken over de toenemende haat in Vlaanderen, lees dat Rani De Coninck enkel met een janet wou dansen in 'sterren op de dansvloer' om haar relatie niet in gevaar te brengen, en het voorstel om het De Coninckplein in Antwerpen op te dragen aan Herman door Bart De Wever als totaal idioot wordt aangevallen, gechoqueerd door het opzij zetten van Conscience (las U ooit Conscience of hebt U een intieme binding met deze man?). In het cultureel centrum Sint-Andries aangekomen voor een les hedendaagse dans van Louise Chardon kijk ik op een mini-tentoonstelling over... de leeuw van vlaanderen, inclusief dertig Conscience-posters, affiches in geel en zwart en oude pentekeningen, even later zitten we in een kring en proberen de expulsie en impulsie van onze lichaamscellen te voelen, over contrast gesproken. Ik voel me er opnieuw niet beter door, we worden opgevoed en opgelegd om ons constant schuldig te voelen, minderwaardig, de thymos wordt kunstmatig aangewakkerd om uit ons ingebeeld donker en modderig aardappelveld te kruipen, datzelfde modderveld dat onafhankelijkheid nastreeft in een Europa dat mensen wil verenigen. Er is iets aan de hand, loop net zoals ik eens door de grijze stad en trek uw ogen open, loop de 'pop-up' christmas store binnen op de Meir en geniet van de droefheid die we onszelf aandoen, lees kritisch de uitspraken van jonge mensen op facebook, hun materialistische wensen en dromen, de behoefte aan oppervlakkigheid en uniformiteit... of ligt het aan mij en de periode van het jaar?
Abonneren op:
Posts (Atom)