Gisteren met de neus op de feiten gedrukt, New York is een ander werelddeel. In de Singel staan Harrell, Bengolea, Chaignaud en Monteiro Freitas met (M)imosa, ze boeien mij twee en een half uur lang. Een energetische menselijke, of liever onmenselijke explosie van genderzoekende figuren, popster of niet, pompende beats, Kate Bush, fluolichamen onder blacklight half naakt of absurd gekleed, vrouw of man, complete waanzin maar dan aanvaardbaar en uitnodigend, het doet mijn geloof in de maakbaarheid van de mens en mijn zin om te dansen terug toenemen. Een lawine van verbeelding en levenskracht maakt zich van de zaal meester. Een kwartier later zitten we op het podium van de rode zaal voor Eleanor Bauer en Heather Lang met hun dolkomische, maar ook maatschappij kritische teleshopshow, zoeken zonder ademhalen creatieve nonsens uitleg over totaal overbodige voorwerpen, net zoals de kapitalistische markt ons met hun story-telling wil doen geloven dat we niet zonder kunnen leven, het publiek kan bellen om te winnen. Knotsgekke maar vergezochte Alek et Les Japonaises brengen 'electropical music' in de foyer, we vernemen van de dansers dat ze nerveuze doodsangsten uitstonden vanwege het muisstille Vlaamse publiek. Ik schrijf me vandaag in voor een ganse week dansen met Baris Mihci in Brussel als resultaat, het kriebelt terug en dat is goed.
Gisteren met de neus op de feiten gedrukt, New York is een ander werelddeel. In de Singel staan Harrell, Bengolea, Chaignaud en Monteiro Freitas met (M)imosa, ze boeien mij twee en een half uur lang. Een energetische menselijke, of liever onmenselijke explosie van genderzoekende figuren, popster of niet, pompende beats, Kate Bush, fluolichamen onder blacklight half naakt of absurd gekleed, vrouw of man, complete waanzin maar dan aanvaardbaar en uitnodigend, het doet mijn geloof in de maakbaarheid van de mens en mijn zin om te dansen terug toenemen. Een lawine van verbeelding en levenskracht maakt zich van de zaal meester. Een kwartier later zitten we op het podium van de rode zaal voor Eleanor Bauer en Heather Lang met hun dolkomische, maar ook maatschappij kritische teleshopshow, zoeken zonder ademhalen creatieve nonsens uitleg over totaal overbodige voorwerpen, net zoals de kapitalistische markt ons met hun story-telling wil doen geloven dat we niet zonder kunnen leven, het publiek kan bellen om te winnen. Knotsgekke maar vergezochte Alek et Les Japonaises brengen 'electropical music' in de foyer, we vernemen van de dansers dat ze nerveuze doodsangsten uitstonden vanwege het muisstille Vlaamse publiek. Ik schrijf me vandaag in voor een ganse week dansen met Baris Mihci in Brussel als resultaat, het kriebelt terug en dat is goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten