interview met Geert door 'coffeeklatch'
TPFCS
Ik vraag me al enkele weken af of het aan mij ligt of de periode van het jaar, de recente verkiezingen of een andere nog onbekende reden? Vanmorgen werd ik van het fietspad gereden door een auto en half op de koffer liggend, stapt een Antwerpse man uit die me daar bovenop ook nog de huid vol scheldt in het midden van het drukke kruispunt. Voor hij terug in z'n veilige capsule stapt schreeuwt hij 'strandjanet' in m'n gezicht. Daar sta ik dan, ik voel me er niet beter door, ik had mezelf nog nooit zo bekeken met m'n versleten jeans en oude schoenen aan. Het versterkte de sfeer die reeds in mij sloop toen ik de krant vanmorgen las waarin vooraanstaande Belgische kunstenaars hun bezorgdheid uitdrukken over de toenemende haat in Vlaanderen, lees dat Rani De Coninck enkel met een janet wou dansen in 'sterren op de dansvloer' om haar relatie niet in gevaar te brengen, en het voorstel om het De Coninckplein in Antwerpen op te dragen aan Herman door Bart De Wever als totaal idioot wordt aangevallen, gechoqueerd door het opzij zetten van Conscience (las U ooit Conscience of hebt U een intieme binding met deze man?). In het cultureel centrum Sint-Andries aangekomen voor een les hedendaagse dans van Louise Chardon kijk ik op een mini-tentoonstelling over... de leeuw van vlaanderen, inclusief dertig Conscience-posters, affiches in geel en zwart en oude pentekeningen, even later zitten we in een kring en proberen de expulsie en impulsie van onze lichaamscellen te voelen, over contrast gesproken. Ik voel me er opnieuw niet beter door, we worden opgevoed en opgelegd om ons constant schuldig te voelen, minderwaardig, de thymos wordt kunstmatig aangewakkerd om uit ons ingebeeld donker en modderig aardappelveld te kruipen, datzelfde modderveld dat onafhankelijkheid nastreeft in een Europa dat mensen wil verenigen. Er is iets aan de hand, loop net zoals ik eens door de grijze stad en trek uw ogen open, loop de 'pop-up' christmas store binnen op de Meir en geniet van de droefheid die we onszelf aandoen, lees kritisch de uitspraken van jonge mensen op facebook, hun materialistische wensen en dromen, de behoefte aan oppervlakkigheid en uniformiteit... of ligt het aan mij en de periode van het jaar?
Ik vraag me al enkele weken af of het aan mij ligt of de periode van het jaar, de recente verkiezingen of een andere nog onbekende reden? Vanmorgen werd ik van het fietspad gereden door een auto en half op de koffer liggend, stapt een Antwerpse man uit die me daar bovenop ook nog de huid vol scheldt in het midden van het drukke kruispunt. Voor hij terug in z'n veilige capsule stapt schreeuwt hij 'strandjanet' in m'n gezicht. Daar sta ik dan, ik voel me er niet beter door, ik had mezelf nog nooit zo bekeken met m'n versleten jeans en oude schoenen aan. Het versterkte de sfeer die reeds in mij sloop toen ik de krant vanmorgen las waarin vooraanstaande Belgische kunstenaars hun bezorgdheid uitdrukken over de toenemende haat in Vlaanderen, lees dat Rani De Coninck enkel met een janet wou dansen in 'sterren op de dansvloer' om haar relatie niet in gevaar te brengen, en het voorstel om het De Coninckplein in Antwerpen op te dragen aan Herman door Bart De Wever als totaal idioot wordt aangevallen, gechoqueerd door het opzij zetten van Conscience (las U ooit Conscience of hebt U een intieme binding met deze man?). In het cultureel centrum Sint-Andries aangekomen voor een les hedendaagse dans van Louise Chardon kijk ik op een mini-tentoonstelling over... de leeuw van vlaanderen, inclusief dertig Conscience-posters, affiches in geel en zwart en oude pentekeningen, even later zitten we in een kring en proberen de expulsie en impulsie van onze lichaamscellen te voelen, over contrast gesproken. Ik voel me er opnieuw niet beter door, we worden opgevoed en opgelegd om ons constant schuldig te voelen, minderwaardig, de thymos wordt kunstmatig aangewakkerd om uit ons ingebeeld donker en modderig aardappelveld te kruipen, datzelfde modderveld dat onafhankelijkheid nastreeft in een Europa dat mensen wil verenigen. Er is iets aan de hand, loop net zoals ik eens door de grijze stad en trek uw ogen open, loop de 'pop-up' christmas store binnen op de Meir en geniet van de droefheid die we onszelf aandoen, lees kritisch de uitspraken van jonge mensen op facebook, hun materialistische wensen en dromen, de behoefte aan oppervlakkigheid en uniformiteit... of ligt het aan mij en de periode van het jaar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten