En dan zie ik plots weer de blauwe lucht ijl versierd met witte watten, gooi de terrasdeuren open en begin op te ruimen. Berg mijn verfpotten op, snoei de geraniums terug, hang de hangmat en schenk rode wijn met olijven erbij, draai een wollen trui rond mijn lijf en zet me laag op de vloer. Ik lees, Mondriaan, nieuwe inspiratie uit het verloop van het leven en ideeën van andere kunstenaars, andere sferen, tegenslag en volhouden, durven veranderen van richting en opinies, constant aanpassen van mijn wereldbeeld. De wind blaast met felle stoten door het anarchistische bamboebos, ik hoor opnieuw een vogel, een vroege lente aan het begin van de winter, de dagen lengen. Fondue en fijne vrienden kunnen me 's avonds overtuigen af te sluiten met een glas cognac dat me verwarmt, Oostduinkerke komt er aan, de wijdsheid van de zee, de grenzeloosheid van een compositie met zwarte lijnen en kleurvlakken zo maar voor het grijpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten