my atelier

my atelier, new work, a deep and profound struggle this year...

it's magic

Geen afbeelding, foto of tekening, enkel letters op een wit scherm. Victor gezien in Campo, éénzaam zonder enig echt contact, het is niet meer van deze tijd. Veel gezever over wat al dan niet kan, poesjes in de lucht smijten of een kermis verplaatsen, valse verontwaardiging die voorbij gaat aan wat een mens echt nodig heeft. Vriendschap, elkaar omarmen, troosten en toefluisteren dat alles in orde komt ongeacht de tienduizenden doden in naam van macht, economische redenen of diep droevige overtuigingen die er uiteindelijk niks toe doen. Er is iets veranderd, them heavy people...

...I love the whirling of the dervishes.
I love the beauty of their innocence.
You don't need no crystal ball,
Don't fall for a magic wand.
We humans got it all, we perform the miracles. 

En alweer vraag ik me af waartoe dit leidt, en of er nog iets belangrijk is om voor te strijden, wat nu eigenlijk het belang is van dit alles. Godsdienst is duidelijk niet het antwoord of wat dacht U? Hoe ouder ik word des te beter versta ik de roep der romantiek, de behoefte om gewoon in de armen genomen te worden en elkaar toe te fluisteren dat alles in orde komt... of had ik dat al gezegd?

lost

LOST - acryl op canvas - 70 x 70 cm

abstract

acryl & collage op canvas - 80 x 100 cm

Tango

De zon schijnt, we drinken cava en dansen tango op het plein, net om de hoek, lachen met de buren, kussen Lena voor haar verjaardag net voor ze de dansvloer oploopt met Kris.

Hasselt

Herkenrode abdij en de Japanse tuin, twee uiteenlopende werelden, de eerste in volle restauratie, de tweede in volle verval, beiden visueel ruwweg 17e eeuws, rosse koeien tussen appelbomen of rechte granietlijnen gevuld met witte kiezels, van de omgeving afgesloten norse gebouwen met hun rug naar de wind of cederhouten vederlichte schuifpanelen afgewisseld met rijstpapier en grote ramen die de tuin als een gebalde en verfijnde wereldvisie tot in het centrum van de woning brengen, een louter utilitair agrarisch landschap tegenover de doorgedreven bedachtzaamheid der schoonheid, utilitair voor zover de menselijke ziel er beter van wordt. Het eerste wordt gekoesterd, het tweede kwijnt weg onder vlaamse onweerswolken, de rododendrons zien geel of hebben hun bladeren verloren, een verrotte stronk forsythia  met enkele twijfelende scheuten, de omgekapte blauwe regen en de verminkte kerselaars naast het stromende water weerspiegelen ons gevoel voor extreem snoeiwerk, het ruikt naar vocht in het Japanse huis zonder bewoonde ziel. Maar met mijn fantasie slaag ik er in om te vergeten dat ik in het lelijke Hasselt ben, het regent en de snelwegen razen vlakbij, dag en nacht onder een oranje gloed die het omliggende landschap omtovert tot een maanbasis met gesloten rolluiken.

de blokhut

"Ik heb liever karakters die lijken op een bevroren meer dan op een moeras. Ze zijn hard en kil aan de oppervlakte, maar daaronder diepzinnig, onstuimig en levendig. Die andere zijn ogenschijnlijk zacht en sponzig, maar vanbinnen levenloos en ontoegankelijk", lees ik in het ontroerend éénvoudige boek 'zes maanden in de Siberische wouden' van Sylvain Tesson, die zich zoals de titel reeds deed vermoeden afzondert in totale éénzaamheid aan het 700 km lange en 80 km brede Bajkalmeer en het niet te onderschatten belang van de blokhut beschrijft. De laatste tijd lees ik meer over kluizenaars, duizenden jaren oude wandelpaden, bewaarde voetsporen uit het Neolithicum of het mystieke van bevroren meren, mos in de bomen, de georganiseerde chaos van de natuur. De vraag of het eigenlijk aanvaardbaar is om mezelf af te zonderen in een boshut spookt me geregeld door het hoofd, vooral als ik er naast het zorgvuldig gestookte haardvuur enkel op een stoel zit en naar buiten kijk, de wind door de sparren en een fazant op één van de takken, diep tevreden over de tijdelijke vlucht uit de verplichte snelheid van het stadsleven. Het boek steunt me in mijn liefde voor vlaktes, bossen, het gebrek aan mensen en onderling opgelegde gedragspatronen. Vandaag spreek ik af met een vriend, José, we praten enkele uren over fotografie, schilderen, twijfel en kunst, sociaal aanvaarde levenstijl, drinken enkele glazen rosé, hij vermeldt Miquel Barcelo die ik niet ken, besef dat er nog veel te ontdekken blijft in de wereld zolang ik maar moeite blijf doen. Jeroen zit er ook, hij aanhoort waar ik mee bezig ben en stuurt me een film door over Dick Proenneke die in Alaska een blokhut bouwde en er dertig jaar ging leven. Jan Martens, die me vijf jaar geleden overhaalde om te beginnen met hedendaagse dans,  valt dan weer binnen alvorens naar Parijs te vertrekken voor z'n voorstelling La BETE, a solo for Joke Emmers. Eens thuis begin ik aan een schilderij onder invloed van José die uit mijn verhalen het idee ontwikkelt dat ik hard bezig ben met communicatie of het vermijden van communicatie, de strijd tussen een sociaal leven en de afzondering, de wil om mee te draaien of net niet, schuldgevoel daarover of zeker zijn in de situatie. Ik moet toegeven dat vrienden me inspireren, vooral als ze ruimte maken voor onzekerheid en onderzoek, experiment en de enorme drijfveer om te creëren en m'n verleden als louter geprogrammeerd architect en mens achter mij te laten, vanaf een bepaalde leeftijd is de tijd aangebroken om aangeleerde kunstjes af te bouwen.

more fire!

Londen en Berlijn brachten chaos in mijn hoofd, ik doe te veel dingen op één dag en heb bovendien dan nog eens het gevoel dat ik niets doe, het soort onrust dat me al m'n ganse leven achtervolgt, alsof ik voortdurend dingen mis die ik had moeten ondergaan. Een uitweg naar het bos is dan de verplichte oplossing, bak worstjes boven een open vuur, lees mijn boek 'De Oude Wegen' uit, ook de laatste van Oscar van den Boogaard 'De tedere onverschilligen' en blijf er ook onverschillig bij, zeer herkenbaar als relaas van een ouder wordende homo die z'n vlucht zoekt in onbestaande romantiek, ook al gaat dit boek er normaal gezien niet over. De vogel in de bomen fluit zich te pletter, ik beslis om pasta vongolé te maken vanavond terug in de stad en schilder nadien met slordige borstelstreken, het maakt me niet meer uit of het voldoet aan mijn opgelegd schoonheidsideaal, misschien is dit het begin van loslaten, wie weet? 

de consument

stift op papier

der Tod

work in progress - oil on canvas - 'der Tod' - 60 x 80 cm

op z'n paasbest...

Oostende op paasmaandag is als een communiefeest, saai dus. Vrouwen in bontmantels, oudere mannen met foeflikkers in een tas, grootouders die achterlijk hun enig kleinkind verpamperen en verknoeien, eet je wafel, ja het mag met de handjes, maar pas op voor de bloemsuiker, kom hier, zet uw brilleke op, niet te ver (foto nemen), nee ga zitten, niet te snel lopen, pas op want je gaat vallen, een oude vrouw met bloemenmuts en nerts tot op de grond loopt zwaar opgemaakt voorbij, ik zit nog in de sfeer van de achterlijke familie Planckaert (vooral de vaders excuseer...) gisteren bij Paul de Leeuw in mijn hoofd, lager kan je niet vallen denk ik dan. Plots wist ik... ik wil terug naar huis, zij het dan in lange files,  losbreken uit de vlaamse, zondagse kleinburgerlijkheid, ik heb er geen boodschap aan. De wegen rijden mijns inziens plots vol BMW's, de crisis treft niet iedereen klaarblijkelijk want het autobedrijf maakt stijgende winsten. Waar is dat gekraakt bedrijfsgebouw waar ik kan schilderen van 's morgens tot 's avonds en low budget leven? Het wordt me duidelijk dat ik naar iets anders verlang, het kunstwerk van Arne Quinze was, ook al had ik er voordien geen goed oog op, voor mij een verademing vandaag tussen al dat fluffy gekabbel en zogezegd voorbeeldig gedrag. Of hoe een werk plots kan invullen wat je op dat moment denkt, de brave families in hun propere, gevoelloze en duur betaalde appartementen op de zeedijk, oog in oog met de vijand, vertrappelde boeien in fluorood die alle saaie zekerheden confronteren met de chaos en richtingloosheid. Ik snap plots de beslissing om dit werk te kiezen, het schudt wakker en dat is echt wel nodig. Mag ik wel even vermelden dat de garnaalkroketten met gefrituurde peterselie op het terras van Hotel Du Parc in de zon met een glas rosé erbij, reuze waren?