sprookje Peer

Op bezoek in Peer, net een jaar nadat we hier een week verbleven om op de tuin en de dieren te passen, koken we samen met de groenten uit de prachtige groententuin, plukken kamperfoelie, maken grote wandelingen met de honden door de plassen en houden we ons één maand oude petekind Neruda in onze armen terwijl de koeien nieuwsgierig door de haag kijken, de draden boven de vijver de hongerige reiger afschrikken en een boze jager ons van de weg probeert te rijden, net zoals in een sprookje...

Kalmthoutse heide

Het dichtstbijzijnde stuk natuur ligt op een half uur rijden van de stad, rond 19 uur vluchten we met pasta en wijn en genieten van de stilte en de geur van veen en dennennaalden, klimmen in een boom en kijken naar het meer zonder golven.

huiselijke warmte

Tablet op de schoot, lekker onderuit voor de flat-screen, the voice van Vlaanderen, en oh ja, we hebben ook nog een kind en een sanseveria en een herenhuis met de muren in een diepblauwe kleur waarachter ik zo lang gezocht heb om net die exacte tint te verkrijgen. Het kind nemen we in huis als we vrij zijn, de sanseveria behoeft geen verzorging, de deur nam twee weken in beslag om de verf er af te branden.

santé!

stift en waterverf op papier

midzomer

Als een verloren ziel voel ik me de laatste tijd en dans kan redding brengen ondervind ik intens en vol emotie, traag bewegend met ogen gesloten tussen de middeleeuwse heiligenbeelden en hoog opgehangen Christussen of in de felle zon op de patio's van het museum M te Leuven, samen met 'Het Genootschap'. 

Orléans

a key to happiness

de supermarkt

Ik stap de gigantische supermarkt binnen, neem het plastieken mandje en begin de overbevolkte rayons in te lopen. 

En daar is plots die vrouw door de luidsprekers. U kent ze wel, de stem die normaal gezien zonder gevoel "kassa 4 droge voeding!" roept. In dit geval was er echter iets vreemds aan de hand... " et voila ici dans rayon 3 vous trouvez 4 bouteilles de vin château pour seulement... et faites attention, bien voila qu'est ce que je dis c'est vraiment super, hahaha, les tomattes quelle bonne idée, ce soir une sauce tomate et des pâtes, pourqoui pas, eh bien alors, hahaha, mais surtout n' oubliez pas des cotelettes... 

Ik geloof mijn oren niet, ze neemt geen adem en blijft doorratelen en lachen alsof dit de leukste plek is ooit en wij als klanten entertainment of begeleiding vragen in ons aankoopgedrag. In mijn gedachte zit het mens in een klein bureau en neemt orgastisch de folder door, begeef me vol ongeloof naar de groentenafdeling en neem voorzichtig een krop sla. En net op dat moment hoor ik de stem die luid voor heel de supermarkt roept: "Ah oui monsieur, prennez la deuxième parce-que c'est gratuit, super non, eh bien alors, qu'est-ce que vous pensez de ça, ah oui!" Ik laat de krop verschrikt vallen terwijl ik me omdraai en oog in oog sta met de presentatrice der commercie, mensen stromen toe op de bak. Ik reken snel af en begin op weg naar huis te lachen. Ik bedenk een hilarische sketch voor een humoristisch tv-programma waarin elke week de vrouw met de microfoon niets vermoedende klanten in de rug overvalt met raad, pijnlijke details vertelt over iemands aankoopgedrag, stilaan naargelang de vordering van de weken zich naar de parking begeeft en iedereen binnen inlicht over wie met wat vertrekt, om haar dan stilaan te volgen in haar privé-leven. Kan U zich inbeelden hoe ze de microfoon neemt en ingrijpt op de communie van haar dochter of haar man ter order roept op het vliegveld, of op een gezellige karaoke avond met vrienden het podium betreedt en... neen ze gaat niet zingen. 

Hoe iets aanvankelijk enerverend plots kan veranderen in een komische en welkome relativering van één van de meest serieus genomen plaatsen, de supermarkt.

treurnis

De desolate riviervlakte met erboven grijze wolken waaruit miezerige vlagen regen waait, versterkt het weeïge gevoel in mijn maag, nog intenser door de net overgestoken snelweg die me roept terug te keren naar mijn huis, niet zonder nieuwe plannen maar die worden venijnig overschaduwd door het vooruitzicht naar m'n oude leven, het vastgelegde ziekenhuisbezoek, de honderd krijsende babies in m'n tuin waarvan ik hoop ze op een andere manier te kunnen bekijken nu ik hier twee weken tussen tachtig papegaaien heb geslapen. Het kan natuurlijk nog altijd erger, zoals de apocalyps hier voor mij, een afschrikkend meesterwerk in romaanse beeldhouwkunst uit 1130 in het portaal van de église Saint-Pierre te Moissac, een treurende piëta met lichamelijk slechte verhoudingen of een graflegging in groep, even later de ober met afgesneden oor die ons bedient. Een hoge dosis verbeelding moet de werkelijkheid aanvaardbaar maken en ik weet niet of ik er vandaag in slaag, zeker niet op het centrale plein dat met z'n typisch franse ingrepen gezellig werd ingericht met nuttloze, stalen buizen, bloembakken en nep oude gaslantaarns tussen de geparkeerde auto's op het asfalt met witte verflijnen ingedeeld in vakken. De platanen werden gesnoeid tot lijdende stokken die de kou niet kunnen verstoppen, twee jonge, onberispelijke soldaten kijken in de verte op het uitkijkpunt naast de afgrond en roken een sigaret, het water van de rivier kan elk moment stijgen en het geduldig opgebouwde patroon wegvegen.

stilte, Clar... af!

Aan alles komt een einde. Deze zin is onmiddellijk fout want ik was van plan om eerder positief te schrijven vandaag, maar laat ons wel wezen, de richting is snel veranderd, ook al is begin en einde onlosmakelijk verbonden met elkaar en... opnieuw. Door enkele kilometers meer naar het westen te rijden, verandert het landschap in een sterker glooiende streek, reuze lappen goudgeel koren, groen gras, toevallig overgebleven bossen, in bruine akkers ingeplante domeinen met roze landhuizen omgeven door ceders en fruitbomen. In Gaudonville staan we onder een mexicaanse klokkentoren en dromen weg bij het huis dat te koop staat, brute steen, palmen, een schijnbaar achteloze groep bananenbomen naast platanen, lindes en bedwelmende bossen kamperfoelie, de meest intense geur die ik ken. Rondom ons de horizon, met volgens de gidsen een zicht op de Pyreneeën bij klaar weer, dus nooit, Tournecoupe trekt me naar de kant van 'vroeger was het beter' deze keer, want de schele, lieve vrouw schenkt ons Floc likeur op de ijzeren tafel met zicht op het verlaten, centrale grasplein vol platanen maar vooral de kleine betonnen paddestoel waar ooit twee benzinepompen stonden, de aronskelken en irissen in betonnen bakken. St-Clar is het mooiste dorp dat ik ooit zag, er staat een ouderwetse winkel te koop met luster en glazen lichtkoepel, houten versierde ramen en gesloten gordijnen, ik word een ander persoon, zie een man in blauwe coltrui en baard op het ijzeren balkon boven mij achteloos kijken. Even verder het kasteel van Gramont, dat gedurende tien jaar gerestaureerd werd door dhr en mevr Dichamp die er woonden en duidelijk ook van moderne kunst hielden, de middeleeuwse en Renaissance-ruïne werd door hen vrij geinterpreteerd, de tuinen werden volledig terug aangelegd, en alweer die éénzaamheid en rust, het uitzicht op eeuwenoude ceders en de alles overheersende stilte.

tornado

Ergens bestaat er een grens die je overschrijdt om weer te keren naar het begin, ik weet het, dit klinkt vreselijk klef, het herinnert me aan m'n kijkervaring van a space odyssey lang geleden als twintiger. Ik neem me vandaag voor om thuis meerdere flessen Vichy Célestine in te slaan omdat ik ondervind dat het water, met z'n zoute minerale smaak, de knoop in maag en darmen, en misschien ook in m'n hoofd, helpt te ontwarren. En plots lig ik terug als kind aan de kant van de weg, in het bos naast het vierarmenkruispunt in Brussel, op weg naar Zuid-Frankrijk, misselijk, onverklaarbaar waarom, zenuwen, angst of autohaat, nog geen half uur onderweg naar dat hoogtepunt op een jaar, de enige uitweg uit het zielige bestaan als leerling in versleten vlaamse scholen, neem nog een slok opgelost maagzout, en besef dat ik terug ben beland op het punt. Bloed, nog een week en ik onderga een darmonderzoek, zeven jaar geleden zat ik naast mijn moeder in het ziekenhuis toen de dokter droogweg zijn diagnose stelde en terug de kamer verliet. 43 jaar geleden zag ik als kind het bloed al. En opnieuw keer ik terug naar het verleden, alsof alles een cirkel is en er niks verandert hoe hard ik ook m'n best doe om mezelf te verlaten. 

francis Alÿs

time lapse

Des maisons très nature! Ouvre vite! C'est une surprise pour toi... fière comme un Gascon, étroits passages médiévaux en escaliers, l' ancienne chapelle, atmosphère paisible! De mentale reconstructie van het verleden, meestal uit nostalgie naar de natuur, éénvoud of verlangen naar fel benijdde, dus niet bereikte financiële rijkdom draait meestal uit tot een pastiche van het leven zelf, liegt voor dat het leven vroeger beter was, terwijl er tegelijkertijd een beeld op mijn netvlies verschijnt van rotte tanden, stront door de straten, cholera en scrupuleuze uitbuiting. Daar is tevens ook die stem in m'n achterhoofd die me terechtwijst want laat het nou net niet de bedoeling zijn om op vakantie negatieve gedachten toe te laten volgens  gidsen of tijdschriften. De 'smalle straatjes en pleintjes' zijn verlaten, de meeste pastelblauwe luiken en winkels gesloten, de onzichtbare wereld achter de gevels is een realiteit en geeft me het gevoel dat toerisme een gemeenschap kan nekken. Ik verlaat teleurstellend de stad Auch, of althans het voorgeschotelde prentje, en rij door naar Beaumont de Lomagne, café du sport, drink een pastis en kijk de straat in rechts van mij. Ik zit plots alleen in het huis even verderop met verrotte houten luiken, slaap op een matras op de grond met de ramen open en zonder me af, schrijf, onderga de éénzaamheid van het kale landschap, leeg en elementair, begeef me terug naar het café waar ik zit en drink een kleine kop koffie, me allesbehalve verplicht te voelen contact te leggen met de bewoners of mezelf te moeten bewijzen, er zit een hond naast mij die me de volgende wintermaanden door helpt. 's Nachts schrik ik wakker, in staalharde paniek, de wereld lijkt ver weg, belangrijk en uiteindelijk totaal belangeloos, de kamperfoelie geurt zoet onder m'n raam, ik ben alleen.

Sernin stierf vastgebonden aan een stier en werd UNESCO werelderfgoed

Ik zit in een streek waar de middeleeuwen nog voldoende onder de oppervlakte zitten om me ongemakkelijk te laten voelen, op twee manieren betreffend, namelijk dat de romaanse periode een éénvoud en eerlijkheid laten voelen die ik al lang niet meer mocht ervaren, anderzijds de inplanting van deze oude waarde in de hedendaagse interpretatie van meestal door angst ingegeven behoudsgezindheid, net zoals vandaag in Toulouse de sublieme architectuur bestaat naast ordinaire trouwpartijen met toeterende auto's en betogingen tegen het homohuwelijk, en tegelijkertijd zie ik in mijn herinnering doodzieke, angstige mensen kromgebogen naar de rijkelijke basiliek trekken, op de knieën vallend voor de overweldigend opgelegde onderwerping aan een hogere macht gesteund door vermeende goddelijke waarheid, stralend door oude glasramen en furieuze toorn, een exuberante rijkheid geput uit gelovigen die hun redding dachten te vinden uit dit zielige bestaan, en ook al stort de regen zich plots furieus over mijn hoofd vandaag in deze zonderlinge stad, ik ga verder en zoek mijn eigen weg, hoe moeilijk dat ook is.