Ergens bestaat er een grens die je overschrijdt om weer te keren naar het begin, ik weet het, dit klinkt vreselijk klef, het herinnert me aan m'n kijkervaring van a space odyssey lang geleden als twintiger. Ik neem me vandaag voor om thuis meerdere flessen Vichy Célestine in te slaan omdat ik ondervind dat het water, met z'n zoute minerale smaak, de knoop in maag en darmen, en misschien ook in m'n hoofd, helpt te ontwarren. En plots lig ik terug als kind aan de kant van de weg, in het bos naast het vierarmenkruispunt in Brussel, op weg naar Zuid-Frankrijk, misselijk, onverklaarbaar waarom, zenuwen, angst of autohaat, nog geen half uur onderweg naar dat hoogtepunt op een jaar, de enige uitweg uit het zielige bestaan als leerling in versleten vlaamse scholen, neem nog een slok opgelost maagzout, en besef dat ik terug ben beland op het punt. Bloed, nog een week en ik onderga een darmonderzoek, zeven jaar geleden zat ik naast mijn moeder in het ziekenhuis toen de dokter droogweg zijn diagnose stelde en terug de kamer verliet. 43 jaar geleden zag ik als kind het bloed al. En opnieuw keer ik terug naar het verleden, alsof alles een cirkel is en er niks verandert hoe hard ik ook m'n best doe om mezelf te verlaten.
francis Alÿs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten