Het leven is maakbaar bedacht ik me plots, vakantie is vervellen als een slang. Zeer vervelend de eerste dagen maar daarna komt er beetje bij beetje een vers geheugen tevoorschijn dat verduidelijkt waar het schoentje wringt. Eerst mijn eigen positie aanvaarden om verder plannen te kunnen maken en daar doet zich het eerste probleem voor. Ik wil het leven niet aanvaarden zoals het gedicteerd wordt, dus is keuzes maken van daaruit moeilijk en vertrouw ik op mijn gevoel of het verstrijken van de tijd, wat dan weer stress uitlokt vermits die beperkt is. Er bloeien zoete witte rozen naast mij, op verse takken vol donkerrode, schijnbaar zachte, sappige doornen. Rijden op de snelweg doorheen uitgestrekte franse landschappen wordt een stuk ontroerender met Serge Gainsbourg in de CD-speler, het oude, verdorde zonnebloemveld voor mij waarin mijn man als een kleiner wordende zwarte stip wegstapt op weg naar de bloeiende brem aan de overliggende bosrand is aanvaardbaarder door de herinnering aan de getormenteerde verfklodden van Van Gogh. Zonder verwondering of kunst geen leven. Ondertussen breekt de zon door de Atlantische wolkenvelden, de geur van verdampende lemen aarde mengt zich met het wilde gras. Mijn verweerde huid en ziel vervellen weer een stukje waardoor m'n zwakke plekken aan de oppervlakte komen, weggestopt uit noodzaak door de chaos van de stad, ze zuigen zich geconcentreerd vol zuurstof en vormen onregelmatige uitstulpingen die mijn lichaam deformeren en heroriënteren. Korte elektrische schokken schrikken de radeloze massa van mijn vlees en botten en vertellen me dingen die ik niet wil horen. Ik wil uitdoven in het grasveld, de veldleeuweriken hoog boven mij, de solitaire oude eik als getuige, de stam overwoekerd door klimop, z'n ledematen reikend naar de ijle, tegelijk zware lucht. Geen zin, geen reden, geen gezeur. Het is... en meer is het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten