De desolate riviervlakte met erboven grijze wolken waaruit miezerige vlagen regen waait, versterkt het weeïge gevoel in mijn maag, nog intenser door de net overgestoken snelweg die me roept terug te keren naar mijn huis, niet zonder nieuwe plannen maar die worden venijnig overschaduwd door het vooruitzicht naar m'n oude leven, het vastgelegde ziekenhuisbezoek, de honderd krijsende babies in m'n tuin waarvan ik hoop ze op een andere manier te kunnen bekijken nu ik hier twee weken tussen tachtig papegaaien heb geslapen. Het kan natuurlijk nog altijd erger, zoals de apocalyps hier voor mij, een afschrikkend meesterwerk in romaanse beeldhouwkunst uit 1130 in het portaal van de église Saint-Pierre te Moissac, een treurende piëta met lichamelijk slechte verhoudingen of een graflegging in groep, even later de ober met afgesneden oor die ons bedient. Een hoge dosis verbeelding moet de werkelijkheid aanvaardbaar maken en ik weet niet of ik er vandaag in slaag, zeker niet op het centrale plein dat met z'n typisch franse ingrepen gezellig werd ingericht met nuttloze, stalen buizen, bloembakken en nep oude gaslantaarns tussen de geparkeerde auto's op het asfalt met witte verflijnen ingedeeld in vakken. De platanen werden gesnoeid tot lijdende stokken die de kou niet kunnen verstoppen, twee jonge, onberispelijke soldaten kijken in de verte op het uitkijkpunt naast de afgrond en roken een sigaret, het water van de rivier kan elk moment stijgen en het geduldig opgebouwde patroon wegvegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten