Vakantie kan ook bevestigen wat je stiekem zelf dacht over de wereld, net omdat je tijd krijgt om na te denken over elementaire dingen, zoals 'beter laat dan nooit' plots verandert in 'beter nooit dan laat'. Iets te laat kan zwaardere gevolgen hebben in je leven dan iets dat nooit gebeurt denk ik bijvoorbeeld. De heilige groene Michelin gids loodst ons langs interessante dorpen, ik moet toegeven dat ze esthetisch gezien een serieuze lengte voorop liggen, vooral wat betreft het imaginaire vermogen om het verleden terug tot leven te wekken. Vandaag echter trekken we naar de markt in Castelsarrasin en belanden in een levend dorp, voel me typisch niet op mijn gemak (de reden laat ik echt even over aan U), de plaatselijke ruige rugbyploeg loopt zich mannelijk te wezen, een door leven en wind oude, verweerde vrouw en man verkopen hun met ziel geteelde artisjokken en kersen, geitenkazen als gevolg van een intense levenskeuze, de jonge courgetteplanten doen dromen van een eigen groententuin waardoor de afhankelijkheid van de fluwelen bancaire droom op een afstand wordt gehouden. Ik droom plots over m'n favoriete cosmosbloemen die ik kris kras plant tussen het wilde gras. A rose, is a rose, is a rose, ik zie negerinnen, marokkanen, antieke franse koppels met baret (barret met twee erren betekent een mittrailette), het canal du midi ligt uitnodigend te wachten op mijn boot die ik nooit zal bezitten. Ik koop een kilo handgeplukte wilde mosselen uit het bassin d' Arcachon, aan de Atlantische kust waar we ooit het uitzonderlijke zeelandschap overschouwden, rij door rijpende korenvelden naar huis, spoel ze keer op keer, net zoals mezelf douchen het gevoel geeft oude smet te reinigen, smijt ze in de heet sissende olijfolie met verse look (niet de saaie droge maar wit-roze krakend verse net zoals de rozen die zoet en nostalgisch geurend in de tuin mij negeren terwijl ik kook). Ik drink 1, 2, 3 liter op de markt gekochte rosé uit Fronton, net vlakbij, uit de streek, filosofeer daardoor net dat ietsje meer dan normaal in nuchtere toestand, en bedenk dat ik nog nooit zo heerlijk gegeten heb, vergezeld door een ordinaire geitenkaas uit de supermarkt, "it is I Leclerc" (french onoin seller) supermarchée, maar dan nog duizend maal heerlijker dan dezelfde uit een zogenaamd sjieke bourgeois kaaswinkel in de Wiegstraat in Antwerpen. Het leven is inderdaad maakbaar, maar het vergt wel een pijnlijke hoeveelheid anarchistische energie om dit te verwezenlijken. Trouwens op het moment dat ik dit schrijf verdrinkt een gigantische reuzenwesp zich in mijn glas wijn en schreeuwt er een reuze amazone papegaai om eten. De wijn smaakt hetzelfde, mijn hoofd zwelt niet op door uitzonderlijk agressieve bacteriën. Nog even en ik vertoef in het moment van opperste gelukzaligheid, even maar en dan moet ik weer verder, zoekend, experimenterend, falend of toevallig genietend, wars van wat men ons laat geloven, bijvoorbeeld dat een uitputtende voorbereiding op pensioen de zin van het leven uitmaakt. Hahahaha, ik denk dat ik nog een glaasje drink!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten