Willst du die Allmacht Gottes sehen...

Ik zou het niet beter kunnen uitdrukken... tenzij met de volgende foto's

G.U.E.S.T.S.4

Alone

Alone - acryl op canvas

Ik ben een lork

 

Ik wou dat ik een spar was, m'n naakte lichaam bedekken met harde naalden zodat niemand mij nog ziet, ademenend via de minuscule ruimtes ertussen, de lucht van verdriet of domheid ontdaan, mijn aders verwijderen zich langzaam uit mijn lichaam en planten zich in zompige bosgrond... 

maar ik ben een lork met fijne voelsprieten die gedoemd zijn te sterven, elk jaar opnieuw goud op de grond, mijn huid is diep gegroefd, verweerd door jarenlang gepeins en snelle groei, mijn vruchten zijn kort en beknopt, aan mijn armen hangen lange slierten parasitair korstmos genietend van frisse geest en twijfel. Ach, wat kan het mij beroeren, blij dat ik een boom ben.

Suisse: the soundtrack

De juiste muziek kan een reis versterken, in dit geval was het de CD Royksopp-Senior (vooral het nummer The Drug met de perfecte sound voor het begeleiden van graniet, sneeuw, asfalt, bergtoppen en het gelukzalige gevoel overgeleverd te zijn aan de natuur en de éénzaamheid) en Uakti, aguas da amazonia, muziek van Philip Glass die mij naar ongekende hoogten stuwden.

Suisse: gemzen

Vandaag zou een rustdag zijn, even niet meer trachten de top te bereiken, de kabelbaan zeshonderd meter hoger te nemen naar de groep houten huizen op de onmenselijk steile alpenweide boven de afgrond, struikel en het leven stopt. Ik kan het toch niet laten en vertrek rond de middag richting Europaweg om gedurende twee uur te klimmen, mijn hart gaat tekeer, ik zweet als een rund, lichamelijk gezien heb ik mijn twijfels of dit gezond is, klim nog hoger door besneeuwde lariksbossen de vijfenveertig graden-helling op, wandelstok in de rechterhand, water, chocola in mijn rugzak. Plots voel ik me bekeken, draai met een ruk m'n hoofd naar rechts , zie nog net hoe boven mijn hoofd een donkere gestalte zich terugtrekt. Hierdoor overvalt mij het gevoel dat ik deel uitmaak van een natuurlijk gebied met andere regels, vervolg mijn weg in twijfel over de juiste beslissing. Ik stop en luister naar de stilte, zie dat ik omgeven ben door stoere gemzen die rustig leven, prachtig gezond in hun habitat, ver weg van de zielige mensheid. Ik geniet, stap uiteindelijk verder waarop de drie beesten zich kalm verwijderen. Een minuut later sta ik tien meter voor een prachtig individu, we kijken in elkaars ogen, ik voel me minderwaardig, linksboven en rechtsboven springen anderen weg van mij, de gouden lorken, de sneeuw en vette grond onder mijn stapschoenen. Ik klim nog hoger, meer de sneeuw in, hou mijn evenwicht door me vast te houden aan de stugge takken der alpenrozen of jeneverbes, de lokroep van het 'Grat' is te groot, ik denk voortdurend aan 'Picknik at hanging rock' waardoor ik angstig wordt door het onbekende, de afgrond naast mij, de twijfel over m'n kennis en juiste route, beslis dan op dat ene punt om terug te keren, zie dat afdalen totaal ander is dan klimmen, steun met de wandelstok om niet uit te glijden, glij toch onderuit, denk aan mijn wachtende basis op vaste grond met dubbel gevoel. Toegekomen in mijn hut moet ik toegeven dat angst, natuur en onzekerheid mijn geest compleet opent, alle absurde gedachten zijn tijdelijk vervlogen, ik ben even één van de onschuldige gemzen, kijkend naar de mensheid, vluchtend van te veel beweging of bemoeienis. 

Suisse: een open haard in de inkom

Voor mijn verblijf in de hogergelegen alpenweide boven Sankt-Niklaus, Wallis, kocht ik twee tijdschriften. Terwijl ik het eerste grondig las, wat op zich al een verdienste is voor een tijdschrift, voelde ik stilaan inspiratie opkomen in die zin dat de deur zich langzaam opende naar die andere wereld van de creativiteit, onlogisch, niet bezig met inkomsten of status of valse zelfingenomenheid. Jong, fris, eerlijk, zo zot als een achterdeur en Australisch, Frankie is de naam. Het tweede is Cosy mountain, net het tegenovergestelde van het eerste. Gigantische nepchalets op de meest mondaine plaatsen, luxe-hotels in de bergen, zogezegd geslaagde architecten samenwerkend met hoteleigenaars, af en toe een eerlijkere, louter esthetische benadering van het bergleven, maar dan uitsluitend omdat ik vermoed dat de tuinarchitect z'n job kent. En dan de tekst die ik U niet wil onthouden, ik vertaal hem vanuit het frans dus enige subjectieve invulling is mogelijk, zeker na deze week in een schamele lorkenhouten chalet met kookvuur op hout dat dan nog eens op een uiterst economische manier het ganse pand verwarmt, gisteren te voet afgedaald vanaf de Gornergrat door de sneeuw, een korter pad genomen en met doodsangsten op de besneeuwde helling gestapt, de gigantische afgrond links van mij, één verkeerde pas en het leven was over, paniek verlamt de benen en de geest, duizendvijfhonderd meter lager dronk ik een glas wijn in Zermatt en voelde me meer leven dan ooit. 

Soit, het artikel gaat over een haardvuur in de inkom, 'une cheminée dans l' entrée':

'Indien U een haardvuur in de inkom kan installeren is dat absolute luxe.

Eerder voor het dansen der vlammen dan voor de warmte (men doet toch niets

anders dan passeren in een inkom).

Het moet geen echt haardvuur zijn, datgene wat telt is dat het vuur altijd aan is,

dat men het ziet van zodra men binnenkomt (hier ziet men het zelfs vanaf de straat

doorheen de glazen schuifdeuren).

De vlammetjes op gas gaan nooit uit, en gaan perfect samen met met de andere lichtpunten,

oude gloeilampen en kaarsen.

Ik sla het tijdschrift dicht, open een fles Pinot Noir, Visperterminen, wein aus dem höchsten weinberg Europas hier even verderop, voel de onverbiddelijke bergzon in mijn gezicht, hoor schapenbellen, de krekels, het geweld van vallend water langs de immense bergflanken en ruik de geur van hout, overal, verweerd, oud en zwijgzaam, net zoals het hoort. Straks maak ik het vuur aan met enkele stokjes lorkenhout en laat het daarna rustig doven alvorens in te slapen.

Jan Hoet

Juliette Ryschaert had nog nooit van Picasso gehoord en dat vond ze niet erg, om de simpele reden dat ze nog nooit van hem had gehoord en dus ook niet heen en weer geslingerd kon worden tussen de vraag of ze het nu zelf ook wel kon die geblokte vrouwen schilderen en of het nu uiteindelijk kunst was of niet, de vraag stelt zich niet als het onderwerp niet gekend is. De oudere suburbia vrouwen op de lezing van Jan Hoet over vooroordelen en taboes in de kunst in de bibliotheek van Merksem lieten hun ongenoegen blijken door luidop te protesteren bij de afbeelding van getatoeërde varkens van Wim Delvoye zonder te beseffen dat ze een uur ervoor een kotelet tussen hun tanden hadden gestoken. De vraag of Magritte even groot zou worden als 'een Rubens', of een tijdelijke 'hoop rommel' al dan niet kunst was omdat het toch verdween, deed de haren op mijn armen ten berge rijzen, gelukkig perfect opgevangen door de meester hemzelve die zalig intelligent bemerkte dat kunst niks met tijd heeft te maken, zelfs een seconde is genoeg om een mens te beroeren. Vandaag stond mijn boekhoudster in het midden van de grijze living van haar appartement, ik keek omlaag in haar ogen en bekeek haar atoomenergie haren, vroeg hoe het met haar ging de laatste tijd, wetende dat ze last had van geluiden. Het mes lag klaar op de hoek van het keukenaanrecht, het verhaal deed de ronde dat er een moord was gepleegd in haar slaapkamer en de vriend des huizes nooit meer gezien was, hoogstwaarschijnlijk lag hij in stukken gehakt in het beton van haar terras. Ik knikte en verliet het gebouw, fietste naar het café op de hoek en bestelde me een glas wijn, nam de Gazet van Antwerpen en las een artikel over het stilaan groeiende besef dat kinderopvang in een woonomgeving geen vanzelfsprekendheid is en dat nadenken over geluidsisolatie misschien een optie zou kunnen zijn, zonk even later onder tafel bij de vermelding van een zekere escalatie van het probleem omdat een eigenaar van een b&b in het centrum de tuinslang op 'kindjes' had gezet omdat hij 'kinderstemmen' niet verdroeg. De verzuring noemen ze het tegenwoordig, opkomen voor je plaats in een samenleving die geen rekening houdt met anderen, het banaliseren van een gefundeerd probleem is gemakkelijker dan een oplossing zoeken of bieden. De fles cava gaat open, de sigaretten liggen terug op tafel na zeven jaar, ik pak mijn boeltje en vertrek naar de Zwitserse bergen. Om terug te keren en verder te gaan met het in vraag stellen van vanzelfsprekendheden, de overbuurman sprong gisteren uit zijn dakgoot, de drugsdealer in de Offerandestraat gaat verder zijn gang, vandaag huilden zeven babies tegelijk in mijn tuin, één ervan huilde blaffend als een hond waarop de verzorgsters meeblaften. Jan Hoet, red mij van dit oord der oppervlakkigheid en open de geest der mensen alvorens het leven voor het eeuwige te ruilen!

Herfst

Autumn Flowers - acryl on canvas

overview

Ik trek volgende week de bergen in, richting Matterhorn, en onderga dat beetje overview, niet vanuit de ruimte maar vanuit het raam van mijn houten hut in Sint-Niklaus en geniet van datgene wat niet wordt aangeleerd op school. De engheid in denken is het einde van de wereld.

that's what friends are for

my mantelpiece

trip

Sommige zeldzame momenten zijn er om te koesteren en het meest vreemde aan de situatie is dat ik alleen ben. Hoogstwaarschijnlijk is het een resultaat van mijn manier van overleven in vroegere tijden en keert alles uiteindelijk toch weer terug, right in the face. Om één of andere reden houdt de crèche haar deuren gesloten, de zon schijnt heerlijk herfstlaag in mijn ogen, de terrasdeur staat open en de geraniums doen hun laatste inspanning om te stralen. Ik schilder en beluister de juiste muziek, voor vandaag althans, een zweem Berlijn bereikt elke vezel in mijn lichaam en verplicht me een fles rosé te openen. Straks normaal vier uur dansen en het gevoel om te verzaken maakt de sfeer compleet, er wachten ingrediënten voor een uitmuntende spaghetti bolognaise en daar ben ik gek op. Die momenten moeten gevoed worden tot ze uiteindelijk weer instorten als een illusie, net zoals alles trouwens in het leven. Maar laat U me even genieten van dit moment, het absurde orgasme van kleuren, verf, beelden, geluiden, licht en valse inspiratie? En morgen zullen we wel weer lachen met al dat enthousiasme, hey, maar is dat nu net het leven niet?