Ik verbaas me er over dat mijn vermogen om pro-actief te denken nog niet verdwenen is, zelfs als dat tijdens mijn slaap gebeurt, onbewust horend hoe om vier uur 's morgens de bladeren buiten de openstaande deur zwaar ritselen en ik onmiddellijk denk aan mijn verdwijnende blok kaas die ik fris hou op de houten bank. 's Morgens ligt alles er nog, behalve de kaas. Het is als de plant van de bovenburen op de vensterbank boven mijn terras, waarvan de toekomstige val door mij afgezworen werd door positief te blijven en te beseffen dat enkel ik die dingen opmerk, tot hij een maand later in het midden van mijn ontbijttafel belandt. Er stromen plots zes kleine schilderijen uit mijn hand, ik eet een zak chips en open een fles rode wijn, stook de sauna warm en zweet mijn verborgen tranen weg in 100°C, ontsteek kaarsen bij het vallen van de avond en geniet van de smaak van een ander leven, de chaos, overgang en verandering die me dit jaar overmeestert, willen of niet, ik heb geen keus. Ik teken Marcelino de Sautuola, de ontdekker van de grotschilderingen van Altamira, de Homo erectus modjokertensis die één miljoen jaar geleden leefde, teken ingebeelde opgravingsgebieden en leg me te slaap tussen duizend sterren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten