Ik mis Lu Marivoet, mijn lerares hedendaagse dans, die me 6 jaar geleden inwijdde in de geheimen van lichaam en geest. Mijn mentor Tuur Bogaerts zei me 25 jaar geleden, dat ik niet thuishoorde in deze wereld, wat vreemd is om op die leeftijd te moeten horen. En met het zelf ouder worden voel ik dat hij gelijk zou kunnen hebben. De dans en het schilderen zijn een methode om een eigen weg te vinden en de afkeer tegen opgelegde oppervlakkigheid en valse waarden groeit. Lu vertrok voor vier maanden naar de Indianen in Amerika, ze zoekt verder, ondervond dat de natuur haar rust en evenwicht biedt, dit in tegenstelling tot mensen waarmee harmonieus samenleven helemaal niet de vanzelfsprekendheid inhoudt die ons wordt voorgehouden. Hier danst ze op het dak van parking 58 te Brussel, enerzijds volledig verbonden met de wereld en de plaats, als een ikoon anderzijds, totaal op zichzelf. Verbonden maar tegelijk ver weg van consumptie, snelheid, aanvaarde omgangsnormen en beleefdheidsgesprekken. Ik hoop dat ze volhoudt, dan doe ik hetzelfde en dansen we ooit terug samen zonder de noodzaak van woorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten