Elke dag rijd ik met de trein naar Brussel om de lessen hedendaagse dans van Hayo David te volgen in Studio Hybrid. Gewoon beslist zondagavond, met alweer die aangeleerde weerstand om me tussen de professionele dansers te smijten. Met de muziek van 'mixtape 23' op mijn koptelefoon ziet het dagelijkse leven er anders uit, de ene keer een straffe beat waarop ik de pendelaars op maat over de schaamteloos verouderde Belgische perrons zie stappen naar hun werk, in Mechelen elke morgen diezelfde gehandicapte jonge vrouw, opgekleed en met zichtbare moeite en moed onder grijze wolken waartussen de ochtendzon haar best doet om wat licht te brengen. De andere keer een melancholisch nummer, House van Kindness dat me doet inzien dat we allen op zoek zijn naar liefde en aandacht, "I can't give you all that you need but I'll give you all I can feel". Even later zie ik harteloze verkavelingen met lege tuinen voorbijflitsen, in elk huis iemand die zich klaarmaakt, een sigaret rookt of net wakker wordt. Albanese mannen kotsen naast mij de zetels vol, in Brussel Noord zie ik een rij volk uit- en iets verder in file de glazen Belgacom toren instappen, vraag me af wat zo'n reusachtige doos vol volk doet. Architecten houden geen rekening met ruime stedenbouwkundige, leefbare dus menselijke visies, zeker niet in de Noordwijk. Ik rol over de vloer en dans bezeten en zoekend de ziel uit mijn lijf, blij dat ik niet één van hen ben. Misschien hopen meer mensen dat er iets gebeurt in hun leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten