Plots was het 32° C vandaag en fietste ik met een marcelleke door de stad, een rol plastiek oppikken om mijn nieuwe tijdelijke verblijf om te toveren in een schildersatelier. Het is nu een maand geleden dat ik nog schilderde in een geïmproviseerd verblijf, waar ik de donkerste periode van mijn leven doorbracht. Dat de beslissing om te scheiden na 28 jaar niet vanzelfsprekend is spreekt voor zich, de gevolgen zijn nog niet helemaal duidelijk. Maar die eerste maand was alsof ik volledig op 0 werd gezet. Ik stelde niets meer voor, was een wrak door verdriet, zag de wereld als iets lelijks dat me een hak zette en lachend vanuit de verte genoot van mijn depressie. Niet meer terug mogen keren naar je eigen stek, alles achterlatend, was een schok, die ik nu na twee maanden iets te boven kom, mede door de hulp van een wekelijkse therapeut, vrienden die luisteren en durven praten, en de onvoorstelbare zelfwil om er uit te komen. De kwaadheid en teleurstelling in mijn partner komen nu pas en zorgen er voor om verder beslissingen te nemen. Ik word elke dag geconfronteerd met mezelf, het alleen zijn, mijn gedachten waarin ik een systeem tracht te ontdekken. Maar vooral met de complexiteit van relaties, vriendschappelijk of relationeel. En in dat laatste woord schuilt nu net dat kluwen van opvattingen, zogenaamd vanzelfsprekendheden en totale chaos. Wat mensen over mij denken, wat er van mij verwacht wordt, hoe het nu echt in elkaar zit. Maar dat is nu net de fundamentele vraag van het leven, de vraag waarmee ik geregeld wakker word: Wat is nu eigenlijk de bedoeling? Ik zie mensen die afzien, ziek zijn, arm zijn, overdreven veel plezier maken, uitpakken met uiterlijke schijn, mensen die zich terug getrokken hebben uit emotionele banden met een partner uit angst om terug gekwetst te worden of zich niet meer willen wagen aan het hele idiote spel. Het leven als illusie of desillusie. Maar in dat alles waren er de afgelopen donkere periode lichtpunten, mooie momenten die ik anders nooit beleefd zou hebben, waarbij het leven zich laat zien van z'n beste kant, fragiel, intiem, passioneel maar vooral eerlijk. En terug geloven in mezelf, in mijn opdracht, mijn gevoel, mijn mentale onafhankelijkheid hervinden, maar dat is best moeilijk in deze doorgaans platte maatschappij. Het is zoeken naar naalden in een hooiberg. Het bliksemende onweer na deze warme dag zette mij er toe aan om te schrijven, het raam open, de koelte van de regen, de merel op het dak tegenover mij... en een doos boterwafels, hopend dat ik deze momenten kan vasthouden om daaruit een nieuwe toekomst te boetseren. De natuur als grote relativering en enige waarheid, gegroeid uit één grote knal, gedurende 48 miljard jaar. Wat wij als mens hebben gecreëerd zijn valse constructies die er voor zorgen dat we in de rats zitten. Dat idee in mijn hoofd lijkt te bepalen hoe ik me gedraag in gezelschap. Zittend op een terras in Middelburg, besefte ik plots in alle stilte: Er valt eigenlijk niets te zeggen... Het is. En er zijn gelukkig nog mensen die dat begrijpen. Daarom schreef ik niet meer, omdat taal te duidelijk is. Of net totaal niet want voor interpretatie vatbaar. Communicatie via taal is enorm ingewikkeld, er zijn regels opgesteld, methoden om te communiceren, maar als we ons daar alleen toe beperken, zonder verkeerd woord of intense discussie wordt het leeg. Schilderen is een andere methode waarvoor ik ontzag heb omdat die een volledige vrijheid aanbiedt. Het is die vrijheid die ik sinds zeven jaar zoek. Een illusie? Misschien ook wel, maar dan wel een mooie en eerlijke.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten