Donderdag en vrijdag kookte ik mee voor een catering, een race tegen de tijd. En wat is het fijn om dan de reacties van de mensen te horen, enthousiast over het lekkere eten. Vrijdag stopte ik rond 19.30 en stond abrupt terug op de straat, nam mijn fiets en had me niet voorbereid op de leegte, doolde rond door de stad, zag het leven zijn gang gaan. En toen ik bijna thuis was, belde Mieke, recht uit Freiburg, net haar master in de filosofie behaald na negen jaar, spraken af op het Mechelseplein, spraken over het leven, 'Un condamnée à mort s'est échappé' van Bresson, bevond me voor ik het wist in de backstage van de Valerie Solanas en dronk een pint in de leren Chesterfield. Uiteindelijk kreeg ik het te moeilijk met mezelf en reed naar mijn misschien of misschien ook niet tijdelijke thuis, vond een mail van mijn toekomstige ex die mijn voorstel om samen rond de tafel te zitten om de volgende maanden en afwikkeling van onze scheiding te bespreken verwierp en kroop mijn bed in, trachtte de slaap te vinden en werd zaterdagmorgen wakker in dezelfde stemming, alleen en alweer een stap verder in een proces. Er stonden twee dagen repetitie met De Genoten te wachten in cc Berchem. Met hangende poten fietste ik er naartoe, kon me niet inbeelden dat ik in staat was om te dansen, maar werd verrast door het nieuwe stuk dat we zullen brengen tijdens 'Brussel danst' op 11 juli. De hoofdmoot bestaat uit het verbeelden van spanning, angst en dreiging, op de muziek van Psycho, Hitchcock was nooit zo dichtbij. En stilaan begon ik te genieten, vond de band terug met het onbenoembare bekende, twaalf mannen en de onderhuidse haat én verbinding. Zondag hernomen we 'de bomen' waarin we met ogen dicht traag bewegen, ter plaatse, gedreven door het thema van Schindler's List, de muziek vertalend in subtiele beweging. En midden in mijn dans werd ik gegrepen, liet zweet en tranen lopen en bewoog verder, voelde mezelf ten volle in al mijn emotionaliteit, ontroerd door het leven, zijn misérie en zijn prachtige momenten. Het zijn uitzonderlijke momenten waarop ik echt voel dat ik een mens ben en dat het nog de moeite is om verder te gaan. En dat ik erna een pint ga pakken met enkele van de dansers en heel persoonlijke ideeën hoor over alleen zijn, relaties en het leven maakt het extra de moeite. Dit had ik nooit gedaan voordien, binding maken met andere mensen, iets verder dan een onschuldig gesprek of louter geleuter en dat alleen doet al deugd. We all go a little mad sometimes, don't you?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten