Derde dag, sneeuwdag, het begint met enkele zachte vlokken hier en daar, zwelt aan tot mistig razende wolken die het zicht en mij doen terugtrekken rond de kachel. Lang duurt mijn berusting niet en ik trek de zware sneeuw in richting Binn, wegen, onderscheid en grenzen vervagen, alles wordt één geheel, het soort van uniformiteit in landschap en dus ook beleving waar ik alleen maar kon van dromen. De kleine mineralenwinkel wordt verlicht door enkele tl-lampen, ik koop een bleke steen die me van mijn boogschutter gerelateerde nervositeit, depressiviteit en haaruitval zou redden, hang hem in het pension naast mijn Maria-penning aan mijn halsketting en twijfel of ik op dit moment in mijn leven de voorkeur geef aan blind geloof in onwetendheid of de onschuldige spiritualiteit van stenen, de koekoeksklok koekoekt, de waardin schenkt Walisser bier in smalle fluitjes, angstige uilen in een met gouden krollen versierde kader, een handleiding voor de jacht, een kinderlijk lachende zon gekerft uit dennenhout, de oude stenen boogbrug verbindt het houten huis met z'n geraniums vol witte pakken sneeuw met de supermarkt waar ik twee worsten koop. Via een smal en kronkelig bergpad klim ik, stap voor stap, met de wandelstok vermijdend de diepte in te gaan, terug naar het bedevaartsoord Heiligkreuz, de ruige lieve koedieren met bel raspen met hun zerpe tong aan broek en handen, onder de immense sparren dwarrelt fijne stofsneeuw het donkere toneel neer, sneeuwwitje in de opera. Het bekende fenomeen in de Alpen van de tien minuten roze avondgloed doet de bergtoppen en de helderblauwe lucht verkleuren, dit is één van de mooiste beelden die ik ooit heb gezien, zuivere grafiek in een landschap, een perfecte ets met een onmenselijke balans in kleur, de drie feeën die niet kunnen beslissen of het kleed van doornroosje nu blauw dan wel roze moet zijn en het dus afwisselend van kleur omtoveren, recht naar mijn ziel die zich verblijdt bevrijd te zijn van enggeestigheid en bedrog.
Derde dag, sneeuwdag, het begint met enkele zachte vlokken hier en daar, zwelt aan tot mistig razende wolken die het zicht en mij doen terugtrekken rond de kachel. Lang duurt mijn berusting niet en ik trek de zware sneeuw in richting Binn, wegen, onderscheid en grenzen vervagen, alles wordt één geheel, het soort van uniformiteit in landschap en dus ook beleving waar ik alleen maar kon van dromen. De kleine mineralenwinkel wordt verlicht door enkele tl-lampen, ik koop een bleke steen die me van mijn boogschutter gerelateerde nervositeit, depressiviteit en haaruitval zou redden, hang hem in het pension naast mijn Maria-penning aan mijn halsketting en twijfel of ik op dit moment in mijn leven de voorkeur geef aan blind geloof in onwetendheid of de onschuldige spiritualiteit van stenen, de koekoeksklok koekoekt, de waardin schenkt Walisser bier in smalle fluitjes, angstige uilen in een met gouden krollen versierde kader, een handleiding voor de jacht, een kinderlijk lachende zon gekerft uit dennenhout, de oude stenen boogbrug verbindt het houten huis met z'n geraniums vol witte pakken sneeuw met de supermarkt waar ik twee worsten koop. Via een smal en kronkelig bergpad klim ik, stap voor stap, met de wandelstok vermijdend de diepte in te gaan, terug naar het bedevaartsoord Heiligkreuz, de ruige lieve koedieren met bel raspen met hun zerpe tong aan broek en handen, onder de immense sparren dwarrelt fijne stofsneeuw het donkere toneel neer, sneeuwwitje in de opera. Het bekende fenomeen in de Alpen van de tien minuten roze avondgloed doet de bergtoppen en de helderblauwe lucht verkleuren, dit is één van de mooiste beelden die ik ooit heb gezien, zuivere grafiek in een landschap, een perfecte ets met een onmenselijke balans in kleur, de drie feeën die niet kunnen beslissen of het kleed van doornroosje nu blauw dan wel roze moet zijn en het dus afwisselend van kleur omtoveren, recht naar mijn ziel die zich verblijdt bevrijd te zijn van enggeestigheid en bedrog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten