onderrug

stift op papier

Dansen is geen dansen soms, soms is het bewegen. Of nog meer imploderend, doordringen tot zenuwbanen onder de huid, met de geest in mijn lijf wroeten om te ontdekken dat die waterzak geen vanzelfsprekendheid is, een intense machine bestaande uit dunne draden, vocht, weefsel, beenderen en intensies gestuurd vanuit het brein, een weke, vochtige massa blubber verbonden via de wervelkolom tot de uiteinden van het menselijk staketsel. Een pijnscheut scheurt door mijn onderrug op het moment dat mijn vastgeroest bekken aanstalten maakt zich los te wrikken, een zenuw raakt als de snaar van een harp. Eén beweging en niets is meer zeker, ik lig plat op mijn rug en ben op mijn hoede, de wereld stopt, nog zo veel te doen, ik kijk links en stem op schilderen, kijk rechts en denk aan de vloer beneden, ik maak m'n geest leeg, probeer althans, de kat zevert op mijn borst, morgen is er nog een dag.