Zwitserland is een land in Europa, een sprookjesland van Grimm, het roept geregeld, het is bijna zo ver, we vertrekken dra, op weg naar de bergen, hoger en hoger, verder en verder van chaos, om te stranden in een andere chaos, aanvaardbare chaos die al veertien miljard jaar probeert zich te stabiliseren in lagen steen, zuurstof en gras, smeltende sneeuw en houten nerven. De ramen open, mijn bak in, de benen zuur van het klimmen, stift op papier onder het licht van een kaars. Weldra, in het zijdal van het dal der mineralen, neerstortend water, razernij onder een volle maan. Ik verzacht, keer terug naar de basis, verlaat de stad en haar idioterie, wentel me in fatale horizonten en bereikbare hoogten, vereng mijn buikinhoud en smeer mijn ziel uit over verdreven gras. Ik sterf en dan ook weer niet, blijf in leven en dan ook weer niet, gebruik alles in mijn macht om te bereiken wat niet te bereiken valt, als een sluimerende plicht meegegeven van bij mijn geboorte, willen of niet, verdergaan is een noodzaak in deze eeuwigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten