Vandaag is het de dag van de zwaardere bergtocht, een beklimming startend naast de kapel van Heiligkreuz op 1400m naar het stuwmeer op 2100m hoogte, vijfenveertig graden die mijn hart doen ontploffen stralend naar mijn arm toe. Afvragend of dit de voorbode is voor een plotse hartaanval en tegelijkertijd beseffend dat sterven op deze plek geen probleem vormt, steek ik de gammele brug over opgebouwd uit vermolmde boomstammen. Ik zie de vuurrode zachte bol met witte stippen tussen dennenkegels, even verder sneeuwt het gouden naalden stijgend door een tapijt van alpenrozen rond de grillige stammen van oude spooklorken. Een felle ijskoude wind valt van de hoger gelegen rotsen naar beneden en wringt zich een weg tussen de kieren van mijn kleding, "keer terug!". Onzekerheid neemt de overhand, dus wordt het boeiend, ik verwijder me van zekerheden en geniet van de vrijheid om verder te gaan. Vrijheid is een keuze waaraan ik moet werken door mezelf los te maken, hoger en hoger, uiteindelijk het bleekblauwe water van het stuwmeer aanschouwend, striemen harde sneeuw in mijn ogen. De weg loopt verder richting bergpas naar de Italiaanse grens maar de snel oprukkende grijze wolken die het beton wazig maken en het bloed dat uit mijn handen trekt doen me besluiten om onmiddellijk de afdaling aan te gaan, met fikse pas, terug naar tenminste één zekerheid: pijnlijke knieën, een houtkachel en mijn glas rode wijn dat 700 meter lager in het dal wacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten