Ik draai de pagina om van de Standaard magazine en kijk plots weer in het gezicht van vader en zoon, diezelfde twee die me een tijd geleden al verontrustten toen ik ze voor de eerste keer zag (rechts). Los van het feit dat het een reclamecampagne is voor een obsceen duur horloge dat het merendeel der mensheid in crisistijd zich niet kan veroorloven, laat staan tijdens een tijdelijke heropflakkering van de beurzen, gaat er iets zieligs uit van deze foto. De vader, fier in zijn saaie maatpak (trouwens hetzelfde pak als de vader links, volgens mij dezelfde man maar met een pruik op) en zijn Patek Philippe, zelfingenomen en patriarch, staat keurig naast zijn zoon, vestje, proper hemd (gewassen door de mama niet in beeld), bles en polosnoetje, een voorbeeld voor vele would-be rijken uit Brasschaat, oui, oui...
En toch heb ik medelijden met dat gastje. Niet alleen wordt er van hem verwacht om het bedrijf van papa over te nemen, maar ook zijn afgedragen en geef toe, compleet oubollig horloge rond de pols te dragen.
"You never actually own a Patek Philippe. You merely look after it for the next generation."
Geen discussie, geen inspraak, enkel vanzelfsprekendheid voor oude zekerheden.
Geen geluk in die ogen, louter verplichte berusting in zijn lot
your life is already over!
En toch heb ik medelijden met dat gastje. Niet alleen wordt er van hem verwacht om het bedrijf van papa over te nemen, maar ook zijn afgedragen en geef toe, compleet oubollig horloge rond de pols te dragen.
"You never actually own a Patek Philippe. You merely look after it for the next generation."
Geen discussie, geen inspraak, enkel vanzelfsprekendheid voor oude zekerheden.
Geen geluk in die ogen, louter verplichte berusting in zijn lot
your life is already over!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten