Wat fijn dat zulke dingen nog kunnen gebeuren in een stad, die vrijheid in beweging, in denken, in vormentaal, in spelen met ruimte, kleuren en omgeving, in interactie met bewoners, passanten, reizigers in het station. Ik moet wel toegeven dat ik geschrokken ben van de reacties en confrontaties met onbegrip, territoriumdrang en soms agressie, maar evengoed verrast door de verwondering, lachende gezichten en gemeende interesse van onbekenden en vrienden.
De fotografie van Koen Cobbaert vat juist de bevreemdende sfeer van blauwe plekken in Sint-Gillis 2010.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten