Ik twijfelde. Zou ik me wagen aan deze tekst? Als uitlaatklep is het natuurlijk een middel.
Na enkele weekends in Sint-Gillis werd ik geconfronteerd met de enge agressie van Marokkaanse jongeren opgewekt door iets dat ze niet verstaan, dat ze niet kunnen controleren, in ons geval dansen in de straat. Foto's moesten verplicht gedeled worden of de camera werd verpletterd, stenen vlogen rond onze oren, vettige opmerkingen vanuit een voorbijrijdende auto.
Vanavond werd ik bijna van mijn fiets gereden door zo'n immens duur vehikel met open dak, een blik vloog de straat op, even verder moest ik stoppen voor een geparkeerde wagen op de Turnhoutsebaan terwijl links een bus voorbijvloog.
ok, dans, improvisatie, bewegen in de ruimte, interactie, elkaar aanvoelen, drie groepen, draaien, het onzegbare voelen....
Op mijn terugweg moest ik stoppen voor een geparkeerde wagen op de Turnhoutsebaan terwijl links een bus voorbijvloog... mijn vervelende blik in de auto was reden genoeg om me met gierende banden te achtervolgen: "wat is uw probleem? wat is uw probleem? wat is uw probleem? schreeuwde de dikke woeste Marokkaan me toe, naast hem het 'devote', gesluierde meisje in haar zuivere rol. Ik moest me uit de voeten maken toen hij uitstapte en reed kwaad naar huis. Kwaad om zo veel 'tweezakkerij', om de huichelarij van de moslimgemeenschap die zich verstopt achter 'hun cultuur' en niet beseft dat de wereld niet meer zal draaien rond hun ouderwets machismo. De toekomst is niet meer aan het multiculturele, dan wel aan het cosmopolitische. We zijn allen deel van de wereld, het enige dat nodig is, is een beetje verdraagzaamheid, en laat Malika een sluier dragen als ze dat wil, laat ons dan dansen in de straat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten