Er staan twee dezelfde planten op mijn terras. De ene groen en fris, de andere kwijnt weg. Ik zit ernaast en bedenk al geruime tijd dat ik er iets moet aan doen. Een onderliggende gedachte die constant aanwezig is. Gewoon wat mestkorrels tegen de wortels en alles komt goed. En dan plotseling komt het idee op dat het misschien helemaal niet hoeft, dat die ene plant evengoed dood kan gaan en dat dat mij de mogelijkheid geeft om hem te vervangen door enkele felle geraniums, fris en vrolijk. Een andere benadering dus. Het is dus mogelijk om op twee manieren te denken over iets dat zich voordoet en waarvoor ik een oplossing of invulling zoek. Behouden, kost wat kost, of vernieuwen. Mijn nadeel is dat ik de meeste problemen link aan de financiële kant, datgene wat de meeste mensen realistisch noemen. Tenzij ik de kost van meststof afweeg tegenover die van vier nieuwe geraniums. zo kan je het ook bekijken natuurlijk. Een vroegere vriendin wees me enkele maanden geleden, tijdens een gesprek op het moment dat ik totaal in de war geraakte, nog op het idee dat op eigen poten staan met minder geld en eigendom minder sexy is tegenover de buitenwereld. Minder aantrekkelijk dus. Die gedachte is lang blijven hangen tot op vandaag. Dat ik minder geliefd zou zijn of interessant als ik een trap lager zet op de sociale ladder. En dat wringt nu net bij mij. Ik voel wel dat het niet evident is en bijzonder beangstigend. En moeilijk omdat dat nu net datgene is wat ons niet geleerd werd. Stappen terug zetten, doen afnemen, met minder tevreden zijn, veréénvoudigen. Dus blijft de ingreep op de plant momenteel onbeslist...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten