lork

Ik hou van lorken, ik geef het grif toe. Waar andere dennen hun kleur behouden, verliest hij zijn naalden, traag veranderend van smaragdgroen naar snaarfijne gouden draad, die de wind uitspreidt aan zijn voeten, een tapijt van kostbaar bezit, van frêle jongeling naar een veertig meter hoge reus, steeds meer diepe groeven in zijn huid, vervormend van kaarsrecht naar verwrongen aanpassing en mysterie, zijn geheimzinnige ziel tonend door sterke aanwezigheid en geleden pijn, de neiging om met het ouder worden zijn takken vol afgetekende knopen te laten doorhangen, maar steeds met opwaarts gebogen punten, zijn hout uitzonderlijk sterk, door zijn bijzonder rechte stam uitermate geschikt voor ouderwetse telefoonpalen, communicatie staat dan ook hoog in zijn vaandel, zijn wortels wroeten zich door de harde grond en vormen een grillig patroon aan de oppervlakte van de in zijn schaduw kronkelende weg, het hoofd schommelend in de ijle berglucht.