plastieken planten

Tijd voor een nieuwe blog. Een ganse maand leefde en werkte ik in mijn atelier bij het Sint-Jansplein, veel tijd om na te denken na enkele weken treuren en verdriet. Van het gevoel niets meer te zijn, beland ik nu in een hopelijk iets optimistischere periode waarin ik terug vind wat ik wil en mijn kwaliteiten maar ook negatieve eigenschappen herontdek. De kwaliteiten kan ik dan terug inschakelen om nieuwe plannen te maken, de pijnpunten moet ik aanvaarden en er aan werken in de mate van het mogelijke. Er is geen keuze, ik moet verder evolueren en die gedachte moet ik vasthouden want achteruit gaan zou geen optie mogen zijn. Nadat eergisteren de verwarming uitviel in mijn atelier en ik rillend van de kou in mijn vochtig bed kroop, heb ik een matras gelegd in mijn atelier thuis, genietend van warmte van een open vuur en mijn kat, en ondervond dat het cliché van de arme, zielige kunstenaar niet echt stimulerend is voor mij. Het levert wel intens werk op, wars van elke voorbije gedachte door de breuk met mijn bestaande constructie onder mij, nog meer los van opgelegde ideeën. Maar dit volhouden op deze manier is onmenselijk en leidt enkel tot meer zelfbeklag en twijfel. Ik bezoek straks een winkelpand te huur in Antwerpen maar heb nog geen financiëel plan, laat staan een duidelijk omlijnd programma. De omgekeerde wereld dus, maar op dit moment moet ik zoeken, bekijken, ontmoeten, de tijd zijn gang laten gaan opdat enthousiasme kan terugkeren. Want zonder enthousiasme ga ik dood, dat heb ik in het verleden al een paar keer ondervonden. Het cliché dat alles tijd nodig heeft wekt bij mij weerstand op, zeker op mijn leeftijd, maar er is geen keuze, tenzij snelle, onbezonnen beslissingen, ook al werkt dat bij anderen misschien juist wel. Koffie en sigaretten helpen, en vrienden die mee durven denken. Nu er nog voor zorgen dat ik sterk blijf en ontdek wat ik wil, wie ik ben zal ik nooit vinden ongeacht alle trends. Want wie ik ben verandert voortdurend als ik wil, en ook als ik niet wil kunstmatig vasthoudende aan vaste strukturen en zekerheid. Maar mijn god, wat ben ik bang om te leven, ook al heb ik bewezen in het verleden dat ik durf te veranderen. Alleen deze keer moet ik de beslissingen alleen nemen en dat ben ik niet gewoon. Er staan plastieken planten naast mij voor de vitrine, onveranderlijk en handig want ze hebben geen water of verzorging nodig. Maar ik vrees dat dat geen optie is voor het menselijk bestaan. Ik begrijp nu waarom ik niet van die dingen hou.