Na vijf dagen afzondering van het leven in mijn atelier word ik geconfronteerd met meerdere vaststellingen. Dat ik een overdreven emotioneel persoon ben bijvoorbeeld. Dat mijn passie het maken van kunst is ook. Dat ik alles met een extreme gevoeligheid ervaar. En dat dat eveneens in tegenstrijd is met mijn harde woorden, die ontstaan vanuit een communiceren van de chaos in mijn hoofd. De strijd tussen aanvaarde clichés, meestal hard en gevoelloos, en de buitengewone kwetsbaarheid van de ziel en het hart is quasi onmenselijk. Een eigen universum creëren dat blijft zoeken naar een alternatief doet pijn. Wat niet wegneemt dat ik terug ontdekt heb dat er zoiets bestaat als menselijke intimiteit, zachtheid en schuchtere pogingen tot iets wat niet te benoemen valt, sterker dan valse christelijke pogingen tot zelfopoffering en aanvaarding van dit triestige, menselijke lot. Er is geen hiernamaals, er is geen verantwoordelijkheid tegenover een kunstmatige gecreëerde maatschappij. Goddelijkheid bestaat uit kleuren, papier, emoties en haardvuur, melancholie en het besef dat we niets zijn. En ook dat besef doet weer pijn. De nutteloosheid van het menselijke bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten