Wat je op één dag niet doet als je niet met een muis in je hand naar een scherm zit te staren op een doordeweekse werkdag : slapen, wakker worden in een versleten bed, luiken openen, geimproviseerd ontbijten in losse slaapbroek op het terras in de opkomende zon in ouderwetse ligstoelen, met brood, kaas, perzikken op de stoel, en kleine straffe tasjes koffie uit de Italiaanse percolator, traag wakker worden, yoga op een bamboemat op het stenen terras, lijf voelen, rekken, strekken, lichaam en omgeving in harmonie, bewust worden van je ademhaling en aanwezigheid, douchen met lindegeur onder een bric-a brac maar warme waterstraal, spullen bijeenzoeken en vertrekken het Italiaanse landschap in, op autosnelweg naar Lucca, één van de best bewaarde middeleeuwse steden van Toscane, parking zoeken, discussie met brute parkingwachtster op heerlijk botte Italiaanse wijze, op stap de omwalling door voor een trip door verleden, vier uur lang, bakstenen indrukken, beklimming van de toren Guinigi met bovenop steeneiken en zicht op de Apennijnen en terracota daken, torens en pleinen, ontroerend middeleeuwse beeldhouwkunst in de gevel van de Duomo di San Martino, alle maanden van het jaar gebeeldhouwd in de 13e eeuw waaronder de wilde zwijnenjacht in december, labirint, het cederhouten christusbeeld Volto Santo in de achthoekige kapel dat een exacte kopie zou zijn van het beeld gemaakt vlak na de kruisiging, marmeren zuilgevels die zoveel geld kostten dat de rest van de kerk San Michele in Foro niet meer kon afgewerkt worden, heilige Rita patrones van alle dienstmeiden in mummievorm, de 18e eeuwse tuin van palazzo Pfanner met beelden, fontein, bamboe en steenrode geraniums, de botanische tuin vol waterlelies, gele dotterbloemen in vijver met schildpadden en vissen, centraal een reusachtige moerascipres met stalagmietvormige wortels, lotusbloemen in een stenen waterbak, cappuccino op de piaza amfiteatro, geamuseerd bekijken (eigenlijk genieten van echte Little Britain sketchen) van Engelse toeristen, spierwitte dikke vrouwen, gehuld in kleding gemaakt van afgebleekte bloemenlakens, die hun opgezwollen voeten geprankt in te hoge aftandse schoenen folteren, zoete taart met groenten kopen in een plaatselijke winkel met verkoopsmoeie signorina en als wrang hoogtepunt Amerikaanse toeristen die ons de weg vragen naar 'the main shopping street' (de wereld verworden tot één groot shoppingcenter, geglobaliseerd en geëconomiseerd tot er een oorlog nodig is om opnieuw te kunnen beginnen) , uit het verleden terug de snikhete parking op en via een binnenweg naar Pietrasanta, de beklimming (45° en meer lijkt het soms, met één rijvak) naar Capezzano Monte naar het vakantiehuis met de groene luiken en uitzonderlijk een wilde tuin, hoogstwaarschijnlijk ongewild door het niet onderhouden maar daardoor juist vol blauwe, roze en gele veldbloemen tot tegen de rand van het terras, brood, kaas en chianti, de distelvink nieuwsgierig rond ons vliegend, zicht op de lagergelegen landvlakte en de zee, honger en sla met spekjes en croutons, pasta met pesto en pecorrino, donker, blaffende honden, boomkruinen, kaarsen en de horizon, sterren en Satie gemengd met Serge Gainsbourg, de vuurvliegjes vliegen als groen fluoriscerende knipperlichtjes in het donkere lover van het bos en een niet nader te bepalen beest (stekelvarken?) ritselt luidruchtig in de gedroogde bladeren tussen de bomen, misschien is het tijd om te gaan slapen... morgen rustig aan, wakker worden, luiken openen, ontbijt,...
Zo belangrijk dat een mens verschillende indrukken opdoet, kennis vergaart, levensvisie opbouwt en zijn geest verruimt. Want dat is onze enige bagage na de dood, zoals ik ooit onvoorstelbaar overtuigend droomde, alle bezittingen zijn verloren zaak, het is de geestelijke bagage die we meenemen op onze grote tocht, zonder hiervan momenteel figuratief een voorstelling te doen, we zien wel...
